آگاه باشيد!
 همانا اين قرآن پنددهنده اي است كه نمي فريبد
 و هدايت كننده اي است كه گمراه نمي سازد
 و سخنگويي كه هرگز دروغ نمي گويد.
 كسي با قرآن همنشين نشد مگر آنكه بر او افزود يا از او كاست، افزودن در هدايت و كاهش از كوردلي و گمراهي.
 آگاه باشيد كسي با داشتن قرآن، نيازي ندارد و بدون قرآن بي نياز نخواهد بود،
 پس درمان خود را از قرآن بخواهيد و در سختيها از قرآن ياري بطلبيد كه در قرآن درمان بزرگترين بيماريها يعني كفر و نفاق و سركشي و گمراهي است
 پس به وسيله قرآن خواسته هاي خود را از خدا بخواهيد و با دوستي قرآن بخدا روي آوريد و به وسيله قرآن از خلق خدا چيزي نخواهيد زيرا وسيله اي براي تقرب بندگان بخدا بهتر از قرآن وجود ندارد.
 آگاه باشيد كه شفاعت قرآن پذيرفته شده و سخنش تصديق مي گردد آن كس كه در قيامت قرآن شفاعتش كند بخشوده مي شود و آن كس كه قرآن از او شكايت كند محكوم است
در روز قيامت ندا دهنده اي بانگ مي زند كه: (آگاه باشيد امروز هر كس گرفتار بذري است كه كاشته و عملي است كه انجام داده، جز اعمال منطبق با قرآن.)
 پس شما در شمار عمل كنندگان به قرآن باشيد از قرآن پيروي كنيد با قرآن خدا را بشناسيد و خويشتن را با قرآن اندرز دهيد و راي و نظر خود را برابر قرآن متهم كنيد و خواسته هاي خود را با قرآن نادرست بشماريد.
 همانا خداوند سبحان! كسي را به چيزي چون قرآن پند نداده است كه قرآن ريسمان استوار خدا و وسيله ايمني بخش است.
 در قرآن بهار دل و چشمه هاي دانش است
 براي قلب جلائي جز قرآن نتوان يافت، بخصوص در جامعه اي كه بيدار دلان در گذشته و غافلان و تغافل كنندگان حضور دارند. پس هرجا كار نيكي ديديد ياري كنيد و هرگاه چيز بد و ناروايي مشاهده كرديد دوري گزینید.

قسمتی از خطبه 176 نهج البلاغه

حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) :

ايّاكُمْ وَ التَّلَوُّنَ فى دينِ اللّه ِ فَاِنَّ جَماعَةً فيما تَـكْرَهونَ مِنَ الْحَقِّ خَيْرٌ مِنْ فُرْقَةٍ فيما تُحِبّونَ مِنَ الْباطِلِ وَ اِنَّ اللّه َ سُبْحانَهُ لَمْ يُعْطِ اَحَدا بِفُرْقَةٍ خَيْرا مِمَّنْ مَضى وَ لا مِمَّنْ بَقىَ ؛

از چند رنگى و اختلاف در دين خدا بپرهيزيد.

زيرا يكپارچگى در آنچه حق است ولى شما آن را ناخوش مى داريد.

از پراكندگى در آنچه باطل است اما خوشايند شما مى باشد، بهتر است.

خداى سبحان به هيچ يك از گذشتگان و باقى ماندگان بر اثر تفرقه و جدايى خير و خوبى عطا نكرده است.

 نهج البلاغه، خطبه 176

وَسُئِلَ عَنِ الْخَیْرِ مَا هُوَ؟ فقال علیه‏السلام لَیْسَ الْخَیْرُ أَنْ یَکْثُرَ مَالُکَ وَوَلَدُکَ، وَلَکِنَّ الْخَیْرَ أَنْ یَکْثُرَ عِلْمُکَ. وَأَنْ یَعْظُمَ حِلْمُکَ، وَأَنْ تُبَاهِیَ النَّاسَ بِعِبَادَهِ رَبِّکَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ، وَإِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ. وَلَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یَتَدَارَکُهَا بِالتَّوْبَهِ، وَرَجُلٍ یُسَارِعُ فِی الْخَیْرَاتِ.

از آن حضرت پرسیدند:
خیر و نیکى چیست؟

امام علیه السلام فرمود:

خیر و خوبى در آن نیست که مالت فراوان و فرزندانت زیاد شوند، خیر در این است که علمت زیادوحلمت فزون‏گردد وبا پرستش پروردگاربه مردم مباهات کنى، هر گاه کار نیکى از تو صادر شد خدا را سپاس گویى و اگر گناهى سر زد استغفار نمایى، دنیا فقط براى دوکس خوب است: کسى که گناهانى کرده ومى‏خواهد با توبه جبران‏کندوکسى‏که با سرعت به‏سراغ کارهاى خیر مى‏رود.

حکمت ۹۴ نهج البلاغه

وَسُئِلَ عَنِ الْخَیْرِ مَا هُوَ؟ فقال علیه‏السلام لَیْسَ الْخَیْرُ أَنْ یَکْثُرَ مَالُکَ وَوَلَدُکَ، وَلَکِنَّ الْخَیْرَ أَنْ یَکْثُرَ عِلْمُکَ. وَأَنْ یَعْظُمَ حِلْمُکَ، وَأَنْ تُبَاهِیَ النَّاسَ بِعِبَادَهِ رَبِّکَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ، وَإِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ. وَلَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یَتَدَارَکُهَا بِالتَّوْبَهِ، وَرَجُلٍ یُسَارِعُ فِی الْخَیْرَاتِ.

از آن حضرت علی (علیه السلام) پرسیدند:
خیر و نیکى چیست؟

امام علیه السلام فرمود:

خیر و خوبى در آن نیست که مالت فراوان و فرزندانت زیاد شوند، خیر در این است که علمت زیادوحلمت فزون‏گردد وبا پرستش پروردگاربه مردم مباهات کنى، هر گاه کار نیکى از تو صادر شد خدا را سپاس گویى و اگر گناهى سر زد استغفار نمایى، دنیا فقط براى دوکس خوب است: کسى که گناهانى کرده ومى‏خواهد با توبه جبران‏کندوکسى‏که با سرعت به‏سراغ کارهاى خیر مى‏رود.

حکمت ۹۴ نهج البلاغه

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﺟﻮیی ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯی ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺩ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﺘﻢ ﺑﺮﻛﺸﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ

ﻫﺮﻛﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺑﻬﺎی ﺑﻼ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ

ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی ﺑﺪﻧﺎﻡ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ.

 و کسی ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺯﻳﺎﺩ میﮔﻮﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ

 ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎﺀ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ

ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺮﻡ ﺍﻭ ﺍﻧﺪک ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭی ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ

کسی ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭی ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ

ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺯﺷﺘﻴﻬﺎی ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﺷﺖ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺷﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﻭﺍقعی ﺍﺳﺖ.

 ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﺎلی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ

 ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﭼﻴﺰی ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻳﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ.

 نهج_البلاغه_حکمت_۳۴۹

امام علی علیه السلام:

سپاس خداوندي را كه سخنوران از ستودن او عاجزند و حسابگران از شمارش نعمت‏هاي او ناتوان و تلاشگران از اداي حق او درمانده ‏اند.

خدايي كه افكار ژرف انديش، ذات او را درك نمي‏كنند و دست غوّاصان درياي علوم به او نخواهد رسيد.

پروردگاري كه براي صفات او حدّ و مرزي وجود ندارد و تعريف كاملي نمي‏توان يافت و براي خدا وقتي معيّن و سر آمدي مشخّص نمي‏توان تعيين كرد.

مخلوقات را با قدرت خود آفريد و با رحمت خود بادها را به حركت در آورد و به وسيله كوه‏ها اضطراب و لرزش زمين را به آرامش تبديل كرد.

 نهج البلاغه، خطبه ۱

امام علی علیه السلام:

آيا مشاهده نمي‏كنيد كه همانا خداوند سبحان، انسان‏هاي پيشين از آدم عليه السّلام تا آيندگان اين جهان را با سنگ‏هايي در مكّه آزمايش كرد كه نه زيان مي‏رسانند، و نه نفعي دارند، نه مي‏بينند و نه مي‏شنوند اين سنگ‏ها را خانه محترم خود قرار داده و آن را عامل پايداري مردم گردانيد.

 سپس كعبه را در سنگلاخ‏ترين مكان‏ها، بي‏ گياه ‏ترين زمين‏ها و كم فاصله ترين درّه‏ها، در ميان كوه‏هاي خشن، سنگريزه هاي فراوان و چشمه هاي كم آب و آبادي‏هاي از هم دور قرار داد، كه نه شتر، نه اسب و گاو و گوسفند، هيچ كدام در آن سرزمين آسايش ندارند.

سپس آدم عليه السلام و فرزندانش را فرمان۹ داد كه به سوي كعبه برگردند و آن را مركز اجتماع و سر منزل مقصود و بار اندازشان گردانند، تا مردم با عشق قلب‏ها، به سرعت از ميان فلات و دشت‏هاي دور و از درون شهرها، روستاها، درّه‏هاي عميق، و جزاير از هم پراكنده درياها به مكّه روي آورند، شانه هاي خود را بجنبانند و گرداگرد كعبه لا_اله_الا_اللّه بر زبان جاري سازند و در اطراف خانه طواف كنند و با موهاي آشفته و بدن‏هاي پر گرد و غبار در حركت باشند.

لباس‏هاي خود را كه نشانه شخصيّت هر فرد است در آورند و با اصلاح نكردن موهاي سر، قيافه خود را تغيير دهند، كه آزموني بزرگ و امتحاني سخت و آزمايشي آشكار است براي پاكسازي و خالص شدن، كه خداوند آن را سبب رحمت و رسيدن به بهشت قرار داد.

 اگر خداوند خانه محترمش و مكان‏هاي انجام مراسم حج را، در ميان باغ‏ها و نهرها و سرزمين‏هاي سبز و هموار و پردرخت و ميوه، مناطقي آباد و داراي خانه ‏ها و كاخ‏هاي بسيار و آبادي‏هاي به هم پيوسته، در ميان گندمزارها و باغات خرّم و پر از گل و گياه، داراي مناظري زيبا و پر آب، در وسط باغستاني شادي آفرين و جادّه هاي آباد قرار مي‏داد، به همان اندازه كه آزمايش ساده بود، پاداش نيز سبك‏تر مي‏شد.

 اگر پايه ها و بنيان كعبه و سنگ‏هايي كه در ساختمان آن به كار رفته از زمرّد سبز و ياقوت سرخ و داراي نور و روشنايي بود،
 دل‏ها ديرتر به شك و ترديد مي‏رسيدند، و تلاش شيطان بر قلب‏ها كمتر اثر مي‏گذاشتو وسوسه هاي پنهاني او در مردم كارگر نبود.

 درصورتي كه خداوند، بندگان خود را با انواع سختي‏ها مي‏آزمايد و با مشكلات زياد به عبادت مي‏خواند، و به اقسام گرفتاري‏ها مبتلا مي‏سازد،تا كبر و خودپسندي را از دل‏هايشان خارج كند و به جاي آن فروتني آورد
و درهاي فضل و رحمتش را به روي‏شان بگشايد
و وسائل عفو و بخشش را به آساني در اختيارشان گذارد.

نهج البلاغه، خطبه 192

امام علی علیه السلام:

مردم در دنيا دو دسته اند:

1. يكي آن كس كه در دنيا براي دنيا كار كرد و دنيا او را از آخرتش باز داشت بر بازماندگان خويش از تهيدستي ترسان است و از تهيدستي خويش در امان است، پس زندگاني خود را در راه سود ديگران از دست مي دهد.

2. و ديگري آنكه در دنيا براي آخرت كار مي كند، و نعمتهاي دنيا نيز بدون تلاش به او روي مي آورد، پس بهره هر دو جهان را چشيده، و مالك هر دو جهان مي گردد و با آبرومندي در پيشگاه خدا صبح مي كند و حاجتي را از خدا درخواست نمي كند جز آن كه روا مي گردد.

 نهج البلاغه، حکمت 269

امام علي عليه السلام:

 اِنَّ اَبـْغـَضَ الْخـَلايـِقِ اِلَى اللّهِ، رَجـُلٌ قـَمـَشَ جـَهـْلاً مـَوْضـِعٌ فـى جُهّالِ الاُْمَّةِ غارُّ فِى اَغْباشِ الْفِتْنَةِ، عَمٍ بِما فِى عَقْدِ الْهُدْنَةِ. قَدْ سَمّاهُ اَشْباهُ النّاسِ عالِماً وَ لَيْسَ بِهِ.

مـبغوض ترين مردم در پيشگاه خداوند، كسى است كه انبوهى از نادانى ها را در خود جمع كرده
در مـيـان تـوده نـاآگاه براى خود پايگاهى ساخته است
در امواج فتنه ها جولان مى دهد
و از راز صلح يكسره بى خبر است.
نا آگاهان مردم نما دانشمندش مى نامند در حالى كه از هر علمى خالى است .

 نهج البلاغه، خطبه 17

امام علی علیه السلام:

در شگفتم از بخيل، به سوي فقري مي شتابد كه از آن گريزان است و سرمايه اي را از دست مي دهد كه در جستجوي آن است، در دنيا چون تهيدستان زندگي مي كند، اما در آخرت چون سرمايه داران محاكمه مي شود.
 و در شگفتم از متكبري كه ديروز نطفه اي بي ارزش، و فردا مرداري گنديده خواهد بود
 و در شگفتم از آن كس كه آفرينش پديده ها را مي نگرد و در وجود خدا ترديد دارد.
 و در شگفتم از آن كس كه مردگان را مي بيند و مرگ را از ياد برده است.
 و در شگفتم از آن كس كه پيدايش دوباره را انكار مي كند در حالي كه پيدايش آغازين را مي نگرد.
 و در شگفتم از آن كس كه خانه نابودشدني را آباد مي كند اما جايگاه هميشگي را از ياد برده است.

 نهج البلاغه، حکمت ۱۲۶

امــام علــی علیه السلام فـرمـودنـد:

از دروغ بـــر کنار بــاشيد که بــا ايمــان
فــــاصلــــه دارد، و راستگو در راه نجات وبزرگواری است، امـــا دروغگــو بــر لب پــرتگاه هلاکـــت
و خــواری اســت …

حسد نـورزيـد که‌ حسد ايمان را چـونـان
آتشــــی کـــه هيــزم را خــــاکستر کنــد،
نـــابـــود مــی ســازد …

بــا يـکديگر دشمنـی و کينه‏‌تـوزی نداشتهبـاشيد کـه نــابـود کننده هـر چيزی است،

بـدانيـد کـه آرزوهـای دور و دراز عقل را غـافـل و يـاد خدا را بــه فــرامــوشی مــی‏ سپــارد، آرزوهـــای نـــاروا را دروغ انگاريــد کـــه آرزوها فريبنده و صاحبش فريب خوردهمــی بــاشــد …

منتخبی از خطبه ۸۵ نهج البلاغه

 ابن عباس پارچه خیمه را بالا زد و نگاهی به دست های علی (ع) انداخت. علی، همچنان نخ و سوزن از کفش کهنه اش می‌گذراندند.

یا امیرالمومنین، مردم منتظرند که برایشان خطبه بخوانید. شما هنوز مشغول وصله کردن کفش‌هایتان هستید؟

 علی، رشته نخی را که با آن کفشش را می‌دوخت، گره زد و محکم کشید. کفش‌های پر از وصله و پینه‌اش را جلو پای ابن عباس گذاشت و گفت:
این دو لنگه کفش را برای من قیمت کن.

 ابن عباس دستی به صورتش کشید و ابروهایش را بالا انداخت.
گمان نکنم کسی حاضر باشد بابت این کفش‌ها درهمی بپردازد.

 امیرالمومنین همان طور که به کفش‌ها نگاه می‌کرد، گفت: به خدا قسم این کفش، پیش من محبوب‌تر از حکومت بر شما است؛ مگر این که با آن حقی را اقامه کنم یا باطلی را دفع.

نهج البلاغه، خطبه 33

 امیرالمومنین علی(علیه الساام) :

 ای مالک:

1. بخیل را در مشورت کردن دخالت نده که تو را از نیکو کاری باز می دارد.

2. ترسو رادر مشورت کردن دخالت نده که در‌انجام
کارها روحیه تو را سست می کند.

3. حریص را درمشورت کردن دخالت نده که حرص را با ستمکاری در نظرت زینت می دهد.

4.  همانا [ بخل - ترس -حرص ] غرائز گوناگونی هستند که ریشه آنهابدگمانی به خدای بزرگ است.

نامه 53نهج البلاغه

امام علي عليه السّلام میفرمایند:

لا تَقسِروا اَولادَكُم عَلى آدابِكُم ،فَاِنَّهُم مَخلوقونَ لِزَمانٍ غَيرِ زَمانِكُم.

آداب و رسوم خود را به فرزندانتانتحميل نكنيد،
زيرا آنان براى زمانى غير از زمانشما آفريده شده اند.

نهج البلاغه، شرح ابن ابى الحديد ، ج20، ح102

 آگاه باشید.!

 حق شما بر من آن است که جز اسرار جنگی، هیچ رازی را از شما پنهان ندارم و کاری را جز “حکم شرع” بدون مشورت با شما انجام ندهم.

 در پرداخت شما کوتاهی نکرده، و در وقت تعیین شده آن بپردازم، و با همه شما به گونه ای مساوی رفتار کنم.

نامه50نهج البلاغه

امام علی علیه السلام درباره نجات یافتگان این دوران می‌فرماید:
«و آن زمانی است که از فتنه‌ها نجات نمی‌یابد؛ مگر مؤمنانی که بی نام و نشانند.
اگر در حضور باشند، شناخته نشوند و اگر غایب گردند، کسی سراغ آنان را نمی‌گیرد.
آنها برای سیر کنندگان در شب ظلمانی جامعه‌ها، چراغ‌های هدایت و نشانه‌های روشنند.
نه مفسده جو هستند و نه فتنه‌انگیز.
نه در پی اشاعه فحشایند و نه مردمی سفیه و لغو گو.
اینانند که خداوند درهای رحمتش را به سوی شان باز می‌کند و سختی‌ها و مشکلات را از آنان برطرف می‌سازد.»

نهج‌البلاغه، خطبه 103.

قرآن کریم میفرماید: وَعَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ (نساء/۱۹)

و با آنان (زنان) به نیکویی رفتار کنید

 خانه آیت الله میرزا جواد آقای تهرانی بسیار جالب و دیدنی بود، وسائل و لوازم منزل به طور منظم چیده شده بود، مثلا رنگ پرده ها خیلی ساده بود ولی متناسب با رنگ منزل بود. بقیه وسائل موجود در خانه نیز چنین بود، علت اینها را از مرحوم آقا پرسیدند که مثلا چرا اینقدر مرتب و منظم است؟

ایشان فرمودند: موقعی که من ازدواج کردم همسرم از خانواده آبرومند و نسبتا متمکنی بود و من گفتم که طلبه هستم و چیز زیادی ندارم و آنها بدین صورت قبول نمودند ولی بعدها می دیدم هر وقت اقوام و خویشان همسرم به منزل ما می آمدند، خانه سرو سامان خوبی نداشت و بعضا باعث خجالت و شرمندگی همسرم می شد.

 لذا بخاطر احترام به همسرم و رضایت او منزل را به این صورت درآوردم که مشاهده می کنید و این موجب رضایت و خشنودی او شد. زینت منزل فقط به خاطر رضایت او بوده نه برای تمایل خودم به تجملات و زرق و برق دنیوی.

 با اقتباس و ویراست از کتاب آینه اخلاق.

 وَ قَالَ الإمامُ علیّ (ع):‏ مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوب‏‏.

 حضرت امیرالمؤمنین (ع) علیه‌السلام فرمودند: یکی از کفاره‌های گناهان بزرگ، رسیدن به فریاد دادخواهان و برطرف‌کردن غم اندوه گینان است.

نهج‌البلاغه ،صبحی صالح، حکمت24، ص472