امام علی علیه السلام:

آيا مشاهده نمي‏كنيد كه همانا خداوند سبحان، انسان‏هاي پيشين از آدم عليه السّلام تا آيندگان اين جهان را با سنگ‏هايي در مكّه آزمايش كرد كه نه زيان مي‏رسانند، و نه نفعي دارند، نه مي‏بينند و نه مي‏شنوند اين سنگ‏ها را خانه محترم خود قرار داده و آن را عامل پايداري مردم گردانيد.

 سپس كعبه را در سنگلاخ‏ترين مكان‏ها، بي‏ گياه ‏ترين زمين‏ها و كم فاصله ترين درّه‏ها، در ميان كوه‏هاي خشن، سنگريزه هاي فراوان و چشمه هاي كم آب و آبادي‏هاي از هم دور قرار داد، كه نه شتر، نه اسب و گاو و گوسفند، هيچ كدام در آن سرزمين آسايش ندارند.

سپس آدم عليه السلام و فرزندانش را فرمان۹ داد كه به سوي كعبه برگردند و آن را مركز اجتماع و سر منزل مقصود و بار اندازشان گردانند، تا مردم با عشق قلب‏ها، به سرعت از ميان فلات و دشت‏هاي دور و از درون شهرها، روستاها، درّه‏هاي عميق، و جزاير از هم پراكنده درياها به مكّه روي آورند، شانه هاي خود را بجنبانند و گرداگرد كعبه لا_اله_الا_اللّه بر زبان جاري سازند و در اطراف خانه طواف كنند و با موهاي آشفته و بدن‏هاي پر گرد و غبار در حركت باشند.

لباس‏هاي خود را كه نشانه شخصيّت هر فرد است در آورند و با اصلاح نكردن موهاي سر، قيافه خود را تغيير دهند، كه آزموني بزرگ و امتحاني سخت و آزمايشي آشكار است براي پاكسازي و خالص شدن، كه خداوند آن را سبب رحمت و رسيدن به بهشت قرار داد.

 اگر خداوند خانه محترمش و مكان‏هاي انجام مراسم حج را، در ميان باغ‏ها و نهرها و سرزمين‏هاي سبز و هموار و پردرخت و ميوه، مناطقي آباد و داراي خانه ‏ها و كاخ‏هاي بسيار و آبادي‏هاي به هم پيوسته، در ميان گندمزارها و باغات خرّم و پر از گل و گياه، داراي مناظري زيبا و پر آب، در وسط باغستاني شادي آفرين و جادّه هاي آباد قرار مي‏داد، به همان اندازه كه آزمايش ساده بود، پاداش نيز سبك‏تر مي‏شد.

 اگر پايه ها و بنيان كعبه و سنگ‏هايي كه در ساختمان آن به كار رفته از زمرّد سبز و ياقوت سرخ و داراي نور و روشنايي بود،
 دل‏ها ديرتر به شك و ترديد مي‏رسيدند، و تلاش شيطان بر قلب‏ها كمتر اثر مي‏گذاشتو وسوسه هاي پنهاني او در مردم كارگر نبود.

 درصورتي كه خداوند، بندگان خود را با انواع سختي‏ها مي‏آزمايد و با مشكلات زياد به عبادت مي‏خواند، و به اقسام گرفتاري‏ها مبتلا مي‏سازد،تا كبر و خودپسندي را از دل‏هايشان خارج كند و به جاي آن فروتني آورد
و درهاي فضل و رحمتش را به روي‏شان بگشايد
و وسائل عفو و بخشش را به آساني در اختيارشان گذارد.

نهج البلاغه، خطبه 192