مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود:

چه مصائبی بر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) که مالک همه ی کره ی زمین است و تمام امور به دست او انجام می گردد، وارد می شود، و آن حضرت در چه حالی است و ما در چه حالی؟

او در زندان است و خوشی و راحتی ندارد، و ما چه قدر از مطلب غافلیم و توجه نداریم!

کسانی که در خواب و بیداری تشرف حاصل نموده اند،
از آن حضرت شنیده اند که فرموده است:
برای تعجیل فرج من زیاد دعا کنید. خدا می داند تعداد این دعاها باید چه قدر باشد تا مصلحت ظهور فراهم آید.

قطعاً اگر کسانی در دعا جدی و راستگو باشند و به هم و ناراحتی اهل بیت (علیهم السلام) مهموم، و به سرور آنان مستبشر باشند، مبصراتی خواهند داشت و قطعاً مثل ما چشم بسته نیستند.

باید دعا را با شرایط آن کرد. و توبه از گناهان از جمله شرایط دعا است، چنان که فرموده اند:
دعاء التائب مستجاب.
دعای شخصی که توبه کند، اجابت می گردد.
نه این که برای تعجیل فرج دعا کنیم و کارهایمان برای تبعید و تأجیل فرج آن حضرت باشد!

کتاب در محضر حضرت آیت ا…. العظمی بهجت – ص ۱۱۸

آیت الله جوادی‌آملے: 

«ذكر سكوت داشته باشيد، مگر آدم هميشه دهنش راباز مے‌كند هر حرفے را مےزند؟!

اين ذكر سكوت معنايش اين نيست كه ساكت باشيد بلکه از باطل‌گويے ساكت باشيد.

 امــام علــی (ع) فــرمــودنــد :
براى ریاکار سه نشانه است:

در تنهائى کسل و بى حال،
در بین مردم سرحال و بانشاط مى باشد.

هنگامى که او را تمجید و تعریف کنند
خوب و زیاد کار مى کند ..
و اگر انتقاد شود سُستى و کم کارى میکند.

 "عقل” هر انسانى پیشواى فکر
و اندیشه اوست ..
و"فکر” پیشواى قلب و درون او خواهد بود ..

و “قلب” پیشواى حوّاس پنج گانه مى باشد،
و “حوّاس” پیشواى تمامى اعضاء و جوارح است.

بحارالأنوار ج ۱ ص ۹۶

 این مسئله را -که چرا این همه قرآن روی منافقین تکیه کرده است- مفسرین طرح کرده ‏اند و معمولًا چنین پاسخ داده‏ اند: با وجود اینکه منافق یکی از اقسام کافر است در عین حال چنان‏که از قرآن در بعضی موارد استفاده می‏شود منافق خطرش برای اسلام از کافر بیشتر است، زیرا کافر -یعنی کسی که قرآن اصطلاحاً او را کافر می‏خواند- کسی است که خدا و پیغمبر را قبول ندارد ولی صداقت دارد، یعنی علناً اظهار می‏کند و تکلیف مردم با او روشن است. ولی آن کس که بر روی عقیده قلبی خود روپوش نهاده و به زبان طوری سخن می‏گوید و در دل طور دیگر است، خطرش بسیار زیاد است زیرا مردم مسلمان را گول می‏زند، و هیچ گاه مردم از کفار گول نمی‏خورند. و لذا می‏فرماید: انَّ الْمُنافِقینَ فِی الدَّرْکِ الْاسْفَلِ مِنَ النّارِ « نساء / ۱۴۵ ».
اینکه در تاریخ می‏بینیم پیامبر جنگید و پیروز شد ولی علی علیه السلام نتوانست مانند رسول اللّه صلی الله علیه و آله پیش ببرد، جهتش همین است که پیامبر با کفار جنگید و علی عليه‌السلام با منافقین؛ یعنی رسول اللّه با مردمی جنگید که در مسلک و مرام خودشان صادق و صریح بودند و وقتی می‏گفت بگویید لا اله الّا اللَّه‏ می‏گفتند ما قبول نداریم.

 شهید مطهری ؛آشنایی با قرآن جلد۲

    
حاج اسماعیل  دولابی:

هر جا غصّه دار شدی استغفار کن. استغفار امان انسان است.

به این کاری نداشته باش که چرا محزون شده ای ، اذیّتت کرده اند ؟

گناهی کرده ای؟ بعضی وجود خودشان را گناه می دانند. شما می گویی چرا من درست کار نمی کنم ، او خودش را گناه می داند.

محزون که شدی استغفار کن. چه غم خود را داشته باشی و چه غم مؤمنین را ، استغفار غم ها را از بین می برد.

همان طور که وقتی خطا می کنی همه صدمه می خورند ، مثلاً وقتی چند نفر کفران نعمت می کنند به همه ضرر می رسد ؛

استغفار هم که می کنی به همه ماسوای خودت نفع می رسانی.

سایت معاونت تهذیب حوزه های علمیه

شيخ بهايى در كشكول گفته است :

 عارف كسى است كه خداوند صفات و اسماء و افعالش را به او بنماياند. پس معرفت ، حالى است كه از شهود پيدا مى شود، و عالم كسى است كه خدا او را بر آن حقايق مطلع كند؛

ولى اطلاعش با يقين باشد، نه با شهود هركس اين حلاوت را بچشد و به اين لذت برسد و به اين نعمت دست يابد، به فوز عظيمى رسيده است .

اين وجدان و يافت شهودى و حضورى را تنها اهلش درك مى كنند و به وصف نمى آيد.

اين غير از ادراك عقلى است و فقط با مجاهدات كشفيه مى توان به آن رسيد نه با مناظرات عقليه .
اهل آن نمى تواند آن را به گونه اى كه درك كرده است ، براى ديگران توضيح دهد و هيچ لذت و سرورى با آن برابرى نمى كند

منبع:

لقاء_الله ، ص 28.

یکی از شاگردان مرحوم شیخ رجبعلی خیاط که نزدیک سی سال با ایشان بوده نقل می کرد: شیخ به من فرمود:

روح شخصی از علما اهل معنا را که ساکن یکی از شهرهای بزرگ ایران بود، در برزخ دیدم که تاسف می خورد و مرتب بر زانوی خود می زد و می گفت وای بر من! آمدم و عمل خالص برای خدا ندارم! 

از او پرسیدم که چرا چنین می کند، پاسخ داد: در ایام حیات، روزی با یکی از اهل معنا که کاسب بود، بر خورد کردم، او مرا به برخی از خصوصیات باطنی خود متذکر ساخت.

 پس از جدا شدن از او تصمیم به ریاضت گرفتم تا مانند آن شخص، دیده برزخی پیدا کنم و به مکاشفات و مشاهدات غیبی دست یابم. مدت سی سال ریاضت کشیدم تا موفق شدم، در این هنگام مرگم فرا رسید.

 اکنون به من می گویند: تا آن هنگام که شخص اهل معنا تو را متذکر ساخت گرفتار هوای نفس بودی، و پس از آن سی سال عمر خود را صرف رسیدن به مکاشفات و رؤیت حالات برزخی کردی، اینک بگو، عملی که خالص برای ما انجام داده ای کجاست؟!

 کیمیای محبت، ص 192 - 93.

   استاد پناهیان :

چرا دنیا انقد دلبـری میکنه!

 درباره مشکلات مادی، تنها باید از خدا کمک خواست و درخواست کمک از هرکسی غیرخدا، کاری نادرست است.

 آیت الله آشتیانی (ره) در خاطرات خود در این باره می فرمود: من از دوره جوانی تا به امروز، برای حل مشکلات مادی ام از کسی غیراز خدا کمک نخواسته ام و خدا خود در این مورد یاری ام کرده است؛

برای مثال، سال ها پیش مشکل مادی شدیدی برایم پیش آمده بود، که خانواده ام در تنگنای سختی گرفتار شده بودند به حدی که راه چاره ای جز درخواست کمک از دیگران برایم نمانده بود.

 مدتی صبر کردم، ولی سرانجام ناچار شدم که برای درخواست کمک نزد کسی بروم؛

از خانه بیرون آمدم و چون به محل مورد نظر رسیدم، نتوانستم وارد شوم و با خود گفتم: «بهتر است بیشتر صبر کنم و برگردم.»

 وقتی این تصمیم را گرفتم، گویا خداوند درهای عنایتش را به رویم گشود و مشکلم به لطف پروردگار حل شد.

از آن پس نیز، هرگز عرض کمک نزد کسی نکردم و از کسی جز پروردگار یاری نطلبیده ام.

و این خود ظهور و تجلی جمله معروفی است که هر روز حداقل دو مرتبه در نمازهای واجب مان در سوره حمد می خوانیم که: خدایا تنها تو را می پرستم و تنها از تو یاری می طلبم: «ایاک نعبد و ایاک نستعین».

 منبع
محمد لک علی آبادی، شرح حال و کرامات اولیاء الهی، انتشارات هنارس، چاپ سوم ۱۳۹۳ ص ۱۱۷

دوربین ها در زندگی من و شما نصب شده است چه بخواهیم و چه نخواهیم.

هرکس باور کند که این دوربین ها در زندگی او است و درحال فیلمبرداری است، گناه نخواهد کرد.

۱ ـ دوربین اول:
اولین دوربین ، دوربین خود خدا است. آیه چهارده سوره ی علق: آیا نمی دانند که خدا آنها را نگاه می کند و چه زیباست جمله ی امام راحل که فرمودند: عالم محضر خدا است ، در محضر خدا معصیت نکنید.

۲ ـ دوربین دوم:
دوربین دوم، دوربین پیغمبر اکرم (صلی الله و علیه وآله) است.

آیه ی چهل و پنج سوره ی احزاب: ای پیغمبر ما تو را در امت گذاشته ایم، هم شاهد هستی و آنها را می بینی.

هرکاری بکنند آنها را می بینی.
و مبشراً، پیغمبر به باطن بهشت بشارت می دهد. و نذیرا، و انذار به جهنم می دهد. این هم دوربین دوم است.

آیا می توانم مقابل پیامبر، بی حیایی بکنم ، حرام خواری بکنم ، گناه بکنم و فردا روزی انتظار شفاعت داشته باشم؟!!

ادامه »

 استاد پناهیان :

حرکت، جزء لاينفک حيات آدمی است. اگر به سوی بهتر شدن در حرکت نباشيم به سوی بدتر شدن می‌رويم. ايستايی در حيات، معنا ندارد. ما مجبوريم هر لحظه به سوي خوب‌تر شدن حرکت کنيم، و الّا ناخواسته وضعمان بدتر خواهد شد. اهميت مغفرت پروردگار در اين است که دائماً سقوط ما را جبران می‌کند تا نابود نشويم.

مرحوم علامه طباطبایـــی قدس سره می فرمودند:

بزرگترین ریاضت دینداری است. لذا کاری که مرتاضان هندی انجام می دهند و بعضی قوایشان را نابود می کنند، این هنـــــــر نیست!!

هنــــر آن است که شهـــوت و غضـــب و سایر قـوا باشند اما تحـــت کنترل دستورات دیــن وعقـــل قرار گیرند.

مرحوم اسماعیل دولابی :

صادقانه با خدا حرف بزن
خدا صدق دارد. با خدا صادقانه حرف بزن،هرچه می خواهی بگو. خوب یا بد، هرچه هستی…

صادقانه خودت را به خدا عرضه کن و بگو خدایا هرچه هستم مال شما هستم.

دعا از آثار اجابت است:
اول اجابت است بعد دعا. دعایی که در عبد ظاهر می شود از آثار اجابتی است که قبلا شده است.
به وجود آمدن حالت دعا در عبد از آثار این است که خدا می خواهد آنچه را طلبش در عبد بوجود آمده است، به او بدهد.

رسول گرامي اسلام(صلی الله علیه و آله) فرمود: هنگامي كه خداوند بخواهد نيازهاي بنده اش را برآورد به او اذن و توفيق دعا كردن مي دهد.(2)

1_برگرفته از کتاب شهید محبت،رهنمود های حاج میرزا اسماعیل دولابی
2_ (ميزان الحكمه / حديث 5583)

جبرئیل خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) عرض نمود که هر کس از امت تو شش چیز را شعار خود سازد رستگار می شود و از جهنم محفوظ می ماند.

۱. در شروع هر کاری “بسم الله الرحمن الرحیم” بگوید.
۲. در هر نعمتی “الحمدلله” بگوید.
۳. در هر کاری که می خواهد بکند “ان شاء الله” بگوید.

۴. در هر معصیتی “استغفر الله بگوید.
۵. در هر مصیبتی که بر او وارد شود “انا لله و انا الیه راجعون” بگوید.
۶. ذکر غالب آنها “لا اله الا الله” باشد.

منبع: کشکول منتظری یزدی

اول اصرار بر آن کردن

دوم حقیر شمردن گناهی که نزد خدا عظیم است.
روایت وارد شده که مؤمن هر گناهی را که کرده، آنرا مانند کوهی میبیند که بر بالای سرش باشد و میترسد که بر سرش بیوفتد.
ولی منافق گناه را مثل مگسی میبیند که بر بینی اش نشیند و آن را بپراند.

سوم شاد بودن به انجام گناه و قدرت گرفتن به انجام آن.
مثل اینکه مسلمانی را ایذایی رساند و بگوید :دیدید چگونه او را رسوا کردم.

چهارم گناهی را انجام دهد وبدون دلیل شرعی آن گناه را اظهار کند در نزد کسی که مطلع نیست.

پنجم شخص گنهکار کسی باشد که مردم به او اعتماد داشته باشند و از او پیروی کنند و او گناه صغیره کند در حالیکه مردم مطلع شوند.و وقع گناه در نظر مردم کم دیده شودمثل اینکه شخص عالمی کسی را مسخره کند و امثال آن.

 معراج السعاده/ملا احمد نراقی

   
از دختر جوان و چادری پرسیدند:
از چه نوع آرایشی استفاده مےڪنی؟
گفت:اینهارو به ڪار مےبرم:

برای لبانم راستگویی
برای صدایم ذکرالله
برای چشمانم چشم پوشی از محرمات
برای دستانم کمک و یاری به مستمندان
برای پاهایم  ایستادن برای نماز
برای قامتم سجده بردن برای الله
برای قلبم حب الله
برای عقلم دانایی
برای خودمم ایمان به وجود الله

آیت الله جوادی آملی:

ذات اقدس الهی حقيقت زهد را در اين يک آيه کوتاه جمع کرد:

﴿لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلي‏ ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ﴾ چيزی که از دست رفت، خيلی غمگين نباشيد؛

حالا يا دوباره می‌آيد يا چند روز دست ديگران بود چند روز هم دست شماست، چند روز هم دست بعدی است و اگر چيزي بيايد هم خيلی خوشحال نباشيد؛

چون به هر حال يک روز دست ديگری بود، يک روز دست شماست، پس‌فردا هم از دست شما بيرون می‌رود. چقدر اين بيان شيرين است؟!

حضرت فرمود حواستان جمع باشد چيزی که به دست شما رسيد، هميشه بدانيد دست دوم است، دست اوّل نيست..

درس اخلاق 95/11/21
‍

خیلی حرف ها ما می زنیم کہ اگر نزنیم هم معلوم مۍشود، من بعضے وقت ها درباره یک چیزے مےخواهم سوال بکنم، مےگویم نمےکنم، دو روز بعد معلوم مےشود، اگر سوال مےکردم بۍخودے بوده است، چیزی که دو روز بعد معلوم مےشود، یک روز بعد معلوم مےشود، یک ساعت بعد معلوم مےشود، سوال ڪردن ندارد!

 خیلی مشکل است اگر دولت کنتور مےگذاشت یقیناً ما خیلے از حرف ها را نمےزدیم. حالا کنتور خدا چیه؟ خدا هم کنتور دارد؟ بلہ. آیہ اش را بخوانم: «مَا یَلْفِظُ مِنْ قِوْلٍ اِلّٰا لَدَیْهِ رَقیبٌ عَتیدٌ» این کنتور خـداست. یعنی هیچ کلمه ای ما صحبت نمۍکنیم، مگر اینکه نگهبان آن را می نویسد.

ادامه »