شيخ بهايى در كشكول گفته است :

 عارف كسى است كه خداوند صفات و اسماء و افعالش را به او بنماياند. پس معرفت ، حالى است كه از شهود پيدا مى شود، و عالم كسى است كه خدا او را بر آن حقايق مطلع كند؛

ولى اطلاعش با يقين باشد، نه با شهود هركس اين حلاوت را بچشد و به اين لذت برسد و به اين نعمت دست يابد، به فوز عظيمى رسيده است .

اين وجدان و يافت شهودى و حضورى را تنها اهلش درك مى كنند و به وصف نمى آيد.

اين غير از ادراك عقلى است و فقط با مجاهدات كشفيه مى توان به آن رسيد نه با مناظرات عقليه .
اهل آن نمى تواند آن را به گونه اى كه درك كرده است ، براى ديگران توضيح دهد و هيچ لذت و سرورى با آن برابرى نمى كند

منبع:

لقاء_الله ، ص 28.