خدايا! ما را با باراني سيراب كن كه زنده كننده، سيراب سازنده، فرا گيرد و به همه جا رونده، پاكيزه و بابركت، گوارا و پرنعمت، گياه آن بسيار، شاخه هاي آن به بار نشسته، برگهايش تازه و آبدار، تا با چنان باراني بنده ناتوان را توان بخشي، و شهرهاي مرده ات را زنده سازي.

خدايا! باراني ده كه بسيار ببارد تا زمينهاي بلند ما پرگياه شود و در زمينهاي پست روان گردد و نعمتهاي فراوان در اطراف ما گسترش يابد، تا با آن ميوه هاي ما بسيار، گله هاي ما زنده و فراوان، و سرزمينهاي دورتر از ما نيز بهره مند گردند و روستاهاي ما از آن نيرومند شوند، اينها همه از بركات گسترده و بخششهاي فراوان تو باشد كه بر سرزمينهاي فقرزده و حيوانات وحشي ما نازل مي گردد.
خداوندا! باراني ده! دانه درشت كه پياپي براي سيراب شدن گياهان ما ببارد، چنانكه قطرات آن يكديگر را برانند و دانه هاي آن به شدت بر هم كوبيده شوند، نه رعد و برقي بي باران و ابري بي ثمر و كوچك و پراكنده و نه دانه هاي ريز باران همراه با بادهاي سرد.
خدايا باراني پرآب فرو فرست كه قحطي زدگان به نعمتهاي فراوان رسند و آثار خشكسالي از ميان برود كه همانا، تويي خداوندي كه پس از نااميد شدن مردم باران را فرو مي فرستي، و رحمت خود را همه جا گسترش مي دهي و تويي سرپرست نظام آفرينش كه به ستودن سزاواري.

نهج البلاغه، خطبه ۱۱۵

صفحات: 1· 2