امام صادق عليه السلام:

مى انديشد و در نتيجه، آرامش او را فرا مى گيرد
و خود را كوچك و خوار مى شمارد پس به فروتنى مى گرايد
قناعت مى ورزد و به سبب آن [از مردم] بى نياز مى شود
و به آنچه او را داده شده خشنود است
گوشه تنهايى بر مى گزيند و از دوستان بى نياز مى گردد
قيد شهوتها و خواهشهاى نفس را مى زند و بدين سان آزاد مى شود
دنيا را كنار مى گذارد و در نتيجه خود را از بديها و گزندهاى آن حفظ مى كند
حسادت را به دور مى افكند پس دوستى و محبّت آشكار مى شود
مردم را نمى ترساند از اين رو از آنان هم نمى ترسد
به آنان تعدّى نمى كند، بنابراين از گزند ايشان در امان است
به هيچ چيز دل نمى بندد و در نتيجه به رستگارى و كمال فضيلت دست مى يابد
عافيت را به ديده بصيرت مى بيند و از اين رو، كارش به پشيمانى نمى كشد.

الأمالي للمفيد،ص ۱۴ ح ۵۲