گوشه ای از  سخنرانی تاریخی امام خمینی(ره) در مدرسه‌ی علوی که تنها یک روز بعد از ورود ایشان به ایران ایراد شده است.

امروز روز فریاد و فعالیت است.

امروز مطلب مهم است.از مهماتى است كه جان بايد پايش داد. همان مهمى است كه سيدالشهداء جانش را داد برايش، همان مهمى است كه پيغمبر اسلام بيست و سه سال زحمت برايش كشيد، همان مهمى است كه حضرت امير (علیه السلام)هجده ماه با معاويه جنگ كرد در صورتى كه معاويه دعوى اسلام مى ‏كرد …
براى اينكه يك سلطان جائر بود، براى اينكه يك دستگاه جائر بود، بايد به زمينش بزند.
آنقدر از اصحاب بزرگوارش را به كشتن داد، آنقدر از آنها را هم كشت؛ براى چه؟ براى اينكه اقامه حق بكند، اقامه عدل بكند.

امروز روزى نيست كه شما بنشينيد توى خانه ‏تان و بگوييد كه تكليف من اين است كه بروم مثلًا فرض كن دكّان و برگردم، بروم مسجد و برگردم، بروم محراب و برگردم. امروز آن روز نيست. اگر آن روز بود، خوب من هم قم بودم و مشغول درسم بودم، مشغول بحثم بودم و مشغول استفاده از آقايان. امروز آنطور نيست آقا!.

ما بايداقامه عدل بكنيم. عذر نيست كه ما قوه نداريم؛ اين ملت قوه ماست. اين ملتى بود كه با مشت جلوى تانك و توپ را گرفت؛ كشته هم داد. البته افتخار مى‏كنيم به آنها؛ رحمت مى ‏فرستيم. ما هم كشته مى‏شويم ان شاء اللَّه.
روز سكوت نيست، روز فعاليت است. هركس در هر منصبى كه هست، در هر مقامى كه هست نبايد ساكت باشد. اين‏ فريادى كه اينها مى‏ زنند- این زنها و مردها_ اينها پشتوانه شما هستند «شَكَّرَاللَّهُ سَعْيَهُمْ». اگر اينها نبودند ما هيچ قدمى برنمى داشتيم؛ اينهايند كه ما را وادار مى‏كنند به قدم برداشتن.

من از خداى تبارك و تعالى توفيق همه را خواهانم. و اميدوارم كه خداوند همه شما را سلامت بدارد، و ما را موفق كند به اينكه به شماها خدمت بكنيم و شما را موفق كند كه به خدا خدمت بكنيد.