هيچ کس از دنيا حظ و لذتي نبرد جز آنکه آن لذت در آخرت برايش غصه بود.

چقدر بزرگ است نعمتهاي خدا در دار دنيا و چقدر کوچک است آن نعمتها در جنب نعمتهاي آخرت.

اين دنيايي که اينقدر نزد تو محبوب است هرگز بهتر از آخرتي نيست که بدبيني تو آن را اينقدر در نظرت زشت جلوه داده است.

از دنيايت هر چه پيش فرستي مال خودت و هر چه پس گذاري از آن دشمنت مي‏باشد.

مردم درباره چيزي نگفتند خوش به حالش جز اينکه روزگار روز بدي را براي آن پنهان داشت (و آن شادي را به غم تبديل کرد).

هيچ در دنيا نيفزود جز اينکه در آخرت کم شد.

واي که تا چه اندازه آسايش به رنج توام و نزديک است.

با فقر و نداري بزرگ فرداي قيامت گرفتاري و نداري دنيا چندان بزرگ نيست.

هر چه از دنيا که به آن مي‏رسي چندان بدان شادمان مباش (که مال و جمال جهان به شبي و تبي بيشتر بند نيست).

هر چه از دنيا که از دستت مي‏رود چندان براي آن غمگين مباش.

شما را چه مي‏شود که به کمي از دنيا که به شما مي‏رسد شادمان مي‏گرديد و به بسياري از آخرت که از دستتان مي‏رود و از آن نااميد مي‏گرديد ناشاد نمي‏شويد.

دنيا تو را فريب نداد، بلکه تو فريب جهان را خوردي (و پاي از طريق رستگاري بدر نهادي).

زيب و زيور جهان تو را گول نزد بلکه تو گول زيب و زيور جهان را خوردي.

شما را چه مي‏شود، آرزومنديد آنچه را که پيدا نمي‏کنيد و گرد مي‏آوريد آنچه را که نمي‏خوريد و بنا مي‏کنيد آنچه را که در آن جا نمي‏گزينيد

غررالحکم، جلد دوم ، صفحه‏ 744 الي 749