اسحاق بن عمار گوید ؛

محضر با صفای امام کاظم علیه السلام شرفیاب شده و برابر حضرتش نشستم ،ناگاه شخصی خراسانی اجازه ی ورود خواست ، وارد شده و با لهجه ای سخن گفت که من تا به حال نشنیده بودم ، گویا صدایی شبیه ، صدای پرندگان داشت،

حضرت پاسخ او را با همان زبان و لهجه ی خودش داد تا این که صحبت آنها تمام شد و او همه ی مسائلش را پرسید و بیرون رفت،

عرض کردم ؛ من تا کنون چنین زبان و لهجه ای نشنیده بودم ،

حضرت فرمودند :

” این لهجه ی گروهی از اهل چین است ، البته ، زبان و لهجه ی همه مردم چین، چنین نیست، مثل این که از حرف زدن من به لهجه ی آنان در شگفت شدی؟! “

عرض کردم ؛ جای شگفتی بود،

فرمودند :

” اینک از این شگفت تر به تو می گویم، به راستی که امام ، زبان پرندگان و هر صاحب روحی را که خدا آفریده می داند و چیزی بر امام پوشیده نیست “

الثاقب فی المناقب ص 462 ح 9

بحارالانوار ج 48 ص 70 ح 94