عَنْ جَابِرٍ، قَالَ:
أَرَادَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام الرُّکُوبَ إِلی بَعْضِ شِیعَتِهِ لِیَعُودَهُ، فَقَالَ (علیه السلام): «یَا جَابِرُ الْحَقْنِي»! فَتَبِعْتُهُ، فَلَمَّا انْتَهی إِلی بَابِ الدَّارِ، خَرَجَ عَلَیْنَا ابْنٌ لَهُ صَغِیرٌ؛
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام: «مَا اسْمُکَ؟»
قَالَ: مُحَمَّدٌ.
قَالَ (علیه السلام): «فَبِمَا تُکَنّی؟»
قَالَ: بِعَلِیٍّ.
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام:
«لَقَدِ احْتَظَرْتَ مِنَ الشَّیْطَانِ احْتِظَاراً شَدِیداً ؛ إِنَّ الشَّیْطَانَ إِذَا سَمِعَ مُنَادِیاً یُنَادِی: *یَامُحَمَّدُ* ، *یَاعَلِیُّ*، ذَابَ کَمَا یَذُوبُ الرَّصَاصُ، حَتّی إِذَا سَمِعَ مُنَادِیاً یُنَادِی بِاسْمِ عَدُوٍّ مِنْ أَعْدَائِنَا، اهْتَزَّ وَاخْتَالَ».[۱]

جابر نقل می‌کند:

امام_باقر علیه السلام می‌خواستند به عیادت یکی از شیعیانشان بروند؛
به من دستور دادند تا با ایشان همراه شوم و من نیز ایشان را همراهی کردم.

وقتی به درب خانه رسیدیم، کودکی از خانه خارج شد؛
حضرت از او پرسید: «نامت چیست»؟
گفت: محمد.

پرسیدند: «به چه نامی صدایت می‌زنند»؟

گفت: علی.

حضرت فرمود:
«به‌راستی‌که -بدین وسیله- از شیطان به شدت در امان ماندی و محافظت شدی.

همانا شیطان هرگاه بشنود کسی صدا می‌زند:
ای محمد، ای علی! ذوب می‌شود همان‌گونه که سرب ذوب می‌شود.

تا آنکه بشنود کسی نام دشمنی از دشمنان ما را صدا می‌زند،آنگاه به شدت -از شادی- به جنب‌وجوش درآمده و جست‌وخیز می‌کند.

 الکافي، ط- دارالحدیث، مجلد۱۱، کتاب العقیقة، (۱۰) باب الأسماء و الکنی، صفحه۳۷۲، حدیث۵۵۸.