شیخ صدوق روایتی در امالی نقل می کند که روزی امیرالمؤمنین(ع)،به پیامبراکرم(ص) عرضه داشت:
(یا رَسولَ الله! إنَّکَ لَتُحِبُ عَقیلا؟)
آیا شما عقیل را دوست دارید؟
پیغمبر فرمود: (ای وَالله!)
به خدا قسم ،عقیل را دوست دارم.
سپس فرمود：(إنِّی لَاُحِبُّهُ حُبَّین، حُباً لَه و حُباً لِحُبِّ أبی طالِب لَه)
من دو محبت به عقیل دارم.
یکی این که؛ خود عقیل را دوست دارم و یکی این که؛ عقیل محبوب پدرش حضرت ابوطالب(ع) بود!
(وَ إنَّ وَلَدَهُ لَمقتولٌ فی مَحَبَّةِ وَلَدِک) علی جان! فرزند عقیل در راه عشق و محبت فرزند تو حسین، شهید می شود.
(فَتَدمَعُ عَلَیهِ عُیونُ المُؤمنین)
وبر او ،چشم همه ی اهل ایمان اشک می ریزد.
(وَ تُصَلی عَلَیهِ المَلائِکةُ المُقَرَّبون)
و فرشتگان مقرب پروردگار، بر فرزند عقیل، مسلم، صلوات و درود می فرستند.
(ثُمُّ بَکَی النَبی(ص)ُّ حَتّی جَرَت دُموعُهُ عَلی صَدرِهِ)
با نام بردن از حضرت مسلم(ع)، پیغمبر اکرم(ص) گریه کردند تا جایی که اشک های مبارک پیغمبر(ص) برای مصیبت مسلم بر صورتشان جاری شد.

امالی شیخ صدوق،مجلس ۲۷