با وجود سست بنیان و غیرقابل قبول بودن براهین و ادله احمدالحسن بصری، هیچ‌گاه نوبت به درخواست اعجاز از وی نخواهد رسید، چراکه درخواست یا ارائه معجزه پس از ارائه بیّنه و برهان قاطع بوده و زمانی که اساس بینه و برهان مدعی مورد قبول نباشد، دیگر مجالی بر معجزه باقی نخواهد ماند. اما با این وجود، اعجاز ادعایی این فرد مورد بررسی و نقد قرار می‌گردد تا کذب این مدعی بیش از پیش برای همگان آشکار شود.

احمد بصری طی بیانیه‌ای اعلام کرد: «از تعدادی از علمایی که ریاست و زعامت طائفه شیعه را به عهده گرفته‌اند، خواستم که از من معجزه‌ای را، بنابرآن طریقه‌ای که در جراید صادر شده از انصار امام مهدی (علیه‌السلام) ذکر کردم بخواهند، اما هیچ‌کس این کار را نکرد. به همین دلیل پدرم امام مهدی م ح م د بن الحسن العسکری (علیه‌السلام) به من دستور داد که چیزی که موضعم را نسبت به امام (علیه‌السلام) بیان کند نشان دهم و هم چنین این مسائل را تبیین کنم که من وصیّ او هستم و اولین پسر او هستم که حکومت می‌کند و نیز این‌که باغی از باغ‌های بهشت هستم که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از آن خبر داده بود… و اولین معجزه‌ای که برای مسلمانان و برای تمام مردم (نه تنها مسلمانان، بلکه تمام مردم) اظهار می‌کنم، این است که من موضع قبر حضرت زهراء (علیهاالسلام) دختر حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را می‌دانم و این در حالی است که تمام مسلمانان اجماع بر این مسأله دارند که قبر حضرت زهراء (علیهاالسلام) مخفی و مغیّب است و هیچ‌کس جز حضرت مهدی (علیه‌السلام) از موضع آن اطلاع ندارد و تمامی مسلمانان عقیده دارند که قبر حضرت زهرا (علیه‌السلام) مخفی است.»[1]

نقد و بررسی:

اولا: این اعلام موضع، یک خبر است و جمله خبریه احتمال صدق و کذب دارد، پس چگونه و از کجای این جمله خبریه می‌توان بر مردم اقامه حجت کرد، در حالی‌که شأنیت معجزه، جداسازی صادق از کاذب است!

ثانیا: معجزه باید کار خارق‌العاده‌ای باشد که در توان دیگری نباشد، در حالی‌که بیان چنین سخنان بی‌اساس در توان همگان است.

ثالثا: معجزه باید عوام فهم، خواص پذیر، آشکار و رسا باشد. لذا وقتی که ادعای احمد الحسن، بدور از شفافیت بوده و سرشار از ابهام است، چگونه ممکن است از عوام و خواص مردم آن‌را بپذیرند، در حالی‌که در حد یک ادعای ثابت نبوده و اثبات آن مستلزم ارتکاب به حرام و نبش قبر است! (نعوذ بالله)[2]

پی‌نوشت:
[1]. بیانیه‌ای صوتی از احمد بصری.
[2]. درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن بصری، علی محمدی هوشیار، انتشارات تولی، قم، 1395، ص 187.