باتوهستمءبخند!
برمـن پشــــت کرده اي
درحـالي که اگرمي دانستي
چـقدردوســــــتت دارم
وچقدرچشم براه آمدنت هستم
ازشدت شــوق پاره مي شد
آن هنگام که رخت روزه برتن کرده ايد 
طـــرف حسابتان هيچ کسي جزمن نيست
روزه مخصــــــــــوص مــن است
وتنهامــــــــن پاداش آن رامي دهم
درنعمت وسلامتي به يـــــادم باش
درسختي وتنهايي بيـادت خواهم بود

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7