کاش مي دانستي که

اگروجبي به سوي من بيايِي
به اندازه دوگام بلندبه سويت نزديک مي شوم
وهرگاه دوگـــــام بلندبه سوي من برداري
به قــــدرتاختن اسبي به سويت خواهم شتافت
اي بنده ي من!هربارکه برتوتـــــنگ مي گيرمءغمگين مي شوي
اماکاش مي دانستي که اين تنگيءتورابه من نزديـک خواهدساخت
ادک/اتنفلاعتلبعتبفقففففثجزمن هيچ کسي رانداريءخوب مي دانم…
به خاطرهمين هم هست که شر  م  د ا ر  مء
دعايت را بي پاسخ رها کــــــــــنم…
اي بنده ي من اطاعتم کن تاازتوموجودي شبيه خودبسازم
من هرچه را اراده کنم بي درنگ خواهــــــــدشد
اي بنده ي مـــــــــن!هرگاه نعمتي راارزاني ات کردمء
آغوشت رابافروتني وخضوع برايش بازکن تاآن رابرايت تمتم کنم
ازدعاکردن خســــــــــــته نشوکه ازاجابت کردن خسته نخواهم شد!
تودربرابرمصيبت صبــــــــــــــــــــــــرکنءخودم جبرانش مي کنمءطوري که روزقيا مت ازاين که برايت ترازويي بگذارم يادفتراعمالت راتوّرق کنمءشــــــــــــــرم خواهم داشت………………………..شرمگينم
اي بنده ي من!هرگاه که به رزق وروزي اندک راضي شدي ءبي جواب نخواهي ماندءمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن
نيزبه عمل ناچيزتو راضي تو…………………………………………..راضي ام
 
اگربناست به تقديرمـــــــــــــن ايمان نياوري…اگرقراراست دربرابربلاي مـــــــــــــن شکيبايي نکني…باشـــــــــد
امـــــــــــــــــــــابراي خودت ءخدايي ديگربرگزين
!
اگربه جاي خواهش به يــــادمــن مشغول باشيءچيزي بيشترازپاسخ خواهشتءبه توارزاني خواهم کرد

ازگرفتاريهاگلايه مي کني…؟پيش بندگانم شکايت مي بــــــــري…؟
نمي داني که تا به حال شکايت نافرماني هايت راپيش فرشتگانت نبرده ام
!
راســـــــــــتي کسي رامي شناســــــي
 کــــــــــه درطوفان گرفتاريها به من اميـد
بسته باشدواميــــــــــدش راقطع کرده باشم

تابه چشم خودنديده اي که ملک وپادشاهي من ازدست رفتهءبه کسي غيرمن اميدمبند!

لحظه اي که ديوغضب برسرزمين عقلت چيره شدءوآتش خشم درسرت شعله کشيدء
مــــرابه يادبياور؟خواهي ديدکه تورادرهنگامه ي خشم خودبه يادخواهم آورد

بيش ازاين آزارم مـــــــــــــده وبه روزگارناسزامگو………………….روزگارمـــنم

وماتَسُقُطُ مِن وَرَقَهِ اِلايَعلَمُها
 خـــــــــــــــــــــــــــــــوب مي دانــــــــــــــــــــــــــــــــــم
که ثانيه اي بعدبرگي مي افتدازدرختي درجنوب جزيره اي دراقصاي اقيانوسي که کَفَش انگشترزردزنگ زده ي ناخداييءهمين الـــــــــــــــــــــان  لغزيد

واِذاجاهَرَهُ بالعصيان سِتَرَعلي ذنبه وغطاهُ
پرده هاءپرده هاءپرده هامي کشم روي زشتي ها که مي کنيدوانگارنه انـــــــــــــــــگارم

اُنت الّذي فَتَحَت لِعبادک باباًإلي عفوک
دررابازگذاشته ام تاپشت درنمانيدوقتي برمي گرديد

کَيفَ أرجوغيرک والخيرُِبيدک
خسته شديدازبس پي اين وآن رفتيدبه دنبالِ اميد…..اميــــــــــــدپيش من است

رحم في هذه الدنياغُربتي
حواسم دايمأبه شماستءمـــي دانـــــم که غريبيد

ولايَعتَرِِضُ عليک اَحَدفي تدبيرک
شمانمي دانيدپس اعتراض واردنيست

وأناارجوأن لاتَرُدَّني مَعرِفَهَ مني بِرَأفَــــتک ورحــــمتک
چرانـــــــااميديد؟مـــــــن نمي رانمتان

عَلَيک مُعَوَّلي ومُعتَمدي وَرِجايي وتوکلي
سست اند ديوارها;به مــــــــــن تکيه کنيد

وَعِداتِکَ لِعبادِکَ مُنجَزَهُ
مــــــــن زيرقولم نمي زنم

…تَستُرَعَلَيَّ فاضحاتِ السّرايرِ
من پوشمتان;هيچ کس نخواهدفهميدچه کرده ايد

وَالحَمدُلِلّهِ الذي يَحلُمُ علّي حتّي کأنيّ  لاذَنب لي
صبــــــرم زياداست;آن قدرکه خيال مي کنيداصلأگـــــــــــناهي نکرده ايد!
(سميه قديرزاده)

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7