حسن بن یحیی دهقان نقل می کند :در بغداد نزد قاضی آن شهر که اسمش سماعه بود حضور داشتم .

 مردی از بزرگان اهل بغداد بر او وارد شد و گفت : خداوند امر قاضی را اصلاح کند .

 من در سال های گذشته به حج مشرف شده بودم و در بازگشت عبورم به کوفه افتاد و در مسجد آن وارد شدم در آنجا ایستاده بودم که نماز بخوانم .

 ناگهان در مقابلم زنی از عربهای بادیه نشین با گیسوهای رها شده در حالیکه پیراهن بلندی به تن داشت ظاهر گردید و با صدای بلند می گفت :
 ای کسی که در آسمانها مشهور و بر روی زمین معروف و در آخرت بلند آوازه و در دنیا نیز مشهور هستی  طغیانگران و ستم پیشه گان و پادشاهان تلاش کردند که نور تو را خاموش کنند و یادت را متوقف سازند اما خداوند یاد تو و آوازه تو را بالا برد و نورت را روشنی و کمال بیشتر مرحمت فرمود ؛ گرچه مشرکین آن را نپسندند .

 به او گفتم ای کنیز خدا ؛ چه کسی را با این اوصاف توصیف کردی ؟

 گفت : مقصودم امیرالمومنین علیه السلام است .

 به او گفتم : کدام امیرالمومنین را در نظر داری ؟

 گفت: علی بن ابی طالب علیه السلام ؛ همان کسی که توحید بدون اعتراف به او و ولایت او محقق نمی شود و کامل نمی گردد .

 راوی گوید : بعد از این گفتگو به طرف او برگشتم تا نگاهی کنم ، اما کسی را ندیدم .

منبع :
 امالی(شیخ صدوق) ؛ص۴۹۳
 بحارالانوار ؛ ج۳۹ ، ص۱۶۳
 روضة الواعظین ؛ ص۱۲۰