امام هادی علیه السلام فرمودند:

از نمونه های غرور نسبت به خدا آن است که «بنده»، بر گناه اصرار و پافشاری کند و از «خدا» امید آمرزش داشته باشد.(1)

میان معصیت و مغفرت، ‌پلی وجود دارد، به نام «توبه»

توبه، هم درکِ زشتی و بدی گناه است، هم پشیمانی و ندامت از نافرمانی، هم تصمیم جدّی بر ترک گناه و تکرار نشدن اشتباه و خطا، هم جبران قصورها و خلافهای پیشین و ادای حق مردم در صورتی که گناه مربوط به «حقّ الناس» باشد.

با این حال، کسی که همچنان گناه می کند و بر تکرار معصیت و استمرار آن اصرار می ورزد، از آن طرف هم امید و آرزوی آمرزش الهی دارد، مغرور و خودباخته و خود فریفته نیست؟

خداوند، آمرزنده و غفّار است، ولی نسبت به کسی که از گناه برگردد و توبه کند.
مغفرت الهی محدود است و حدّ آن«توبه»است.

pan style="font-size: medium; font-family: arial, helvetica, sans-serif;">کسی که این حدّ و مرز را نشناسد، مغرور به رحمت الهی شده است. حضرت علی علیه السلام در کلامی نسبت به مغروران چنین هشدار می دهد:« هشدار، هشدار، ای مغرور!

چنان همه جانبه گناهت را پوشانیده که گمان کرده ای آمرزیده است.(2)

یکی از اشتباهات این است که انسان معصیت کار، با کیفر سریع الهی روبرو نمی شود ولی پندارد که گناهی کرده و کسی آن را ندیده است!

 غافل از این که در همه حال در منظر حق متعال قرار داشته است.
ادامه ی گناه و ترک توبه و آرزوی مغرفت الهی با هم ناسازگار است. کسی که امید به رحمت الهی دارد، باید توبه کند.

 

 پی نوشت

۱ موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج33، ص 212

۲ الحذر، الحذر ایّها المغرور، والله لقد ستر، حتی کانّه غفر(غررالحکم، ج2، ص 280)