بنده با خواندن پروردگارش، رحمت و عنایت او را به سوی خود جلب کند، به این نحو که خود را در مقام عبودیت و مملوکیت قرار دهد.

به همین جهت عبادت، در حقیقت دعا است؛ زیرا بنده در حال عبادت، خود را در مقام مملوکیت و اتصال به مولای خویش قرار می دهد و اعلام تبعیت و اقرار به ذلت می کند، تا خدا را با مقام مولویت و ربوبیتش به خود معطوف سازد؛ و دعا همین است!

تفسیر المیزان، ج ۱۰ ، ص ۳۸ ،
علامه طباطبایی رضوان الله علیه