دعای دهم - فراز اول

اللَّهُمَّ إِنْ تَشَأْ تَعْفُ عَنَّا فَبِفَضْلِكَ،
خدايا، اگر خواهى، بر ما ببخشايى به فضل توست

 وَ إِنْ تَشَأْ تُعَذِّبْنَا فَبِعَدْلِكَ
و اگر خواهى، ما را كيفر دهى به عدل توست

 خدایا اگر بخواهی ببخشی
از سر فضل توست
و اگر بخواهی عذاب کنی
به عدل رفتار کرده ای

 بخشش بدون استحقاق از سوی
پروردگار است
و آنجا که پای استحقاق و لیاقت
به میان می آید
به علت نقص های فراوان در اعمال ما؛
امید هیچ نجاتی نیست
و هلاکت قطعی است.

 مجازات الهی یعنی:
خدایا تو برای تشفی خاطر
مجازات نمیکنی
این بساطی است‌که خود تهیه کرده ایم‌‌
و آتشی است ‌که خود روشن کرده ایم‌

 عدالت الهی یعنی:
پروردگارا تو به هیچ‌کس ستم نمی کنی
هر چه هست عمل ماست
که با آن روبرو میشویم
و عمل زشتمان است که به ما باز می گردد

 فضل خدا در بخشش یعنی:
کار خوب هم که می‌‌کنیم
نماز هم که می‌خوانیم
روزه هم که می‌‌گیریم
پر از اشکال در ظاهر و باطن و
نیت است
آن وقت خداوند با فضل خود، آن را می پذیرد.

 فضل خدا یعنی:
اگر تمام عمر در سجده یک نعمت بگذرد
عمر می‌گذرد
اما شکر به پایان نمی‌رسد

 و اینگونه است که اگر پای عدل
خداوند وسط بیاید
هلاکت ما قطعی است.