آورده اند كه در مجلس شيخ ابوالحسن خرقانی سخن‌ازكرامت مي رفت و هر يک از حاضران چيزي مي گفت.
شيخ گفت: كرامت چيزي جز خدمت‌خلق نيست. چنان كه دو برادر بودند و مادر پيري داشتند.
يكي از آن دو پيوسته خدمت‌مادر مي كرد و آن ديگر به عبادت‌خدا مشغول مي بود.
يک شب برادر عابد را در سجده، خواب ربود. آوازي شنيد كه برادر تو را بيامرزيدند و تو را هم به او بخشيدند.

گفت: من سالها پرستش خدا كرده ام و برادرم هميشه به خدمت مادر مشغول بوده است، روا نيست كه او را بر من رجحان نهند و مرا به او بخشند.

ندا آمد:آنچه تو كرده اي خدا از آن بي نياز است و آنچه برادرت مي كند، مادر بدان محتاج…