فرزند يكى از علماى قم در نجف با استاد رفاقت و دوستى داشت. روزى از استاد پرسيد: «پدر من در علم بالاتر و اعلم است يا فلان عالم بزرگ نجف»؟

 ايشان فرمود: «عالم مقيم در نجف از پدرتان در اعلميت، بالاتر است».  آن آقازاده قمى زير بار نرفت و قبول نكرد.

 استاد فرمود: «به قرآن تفأل مى ‏زنم، هرچه آمد همان مورد قبول است»؟

گفت: «آرى» و استخاره گرفتند و اين آيه آمد: »هو الذى مرج البحرين هذا عَذب فرات و هذا ملح أُجاج«.

يعنى او كسى است كه دو دريا را به هم پيوست، اين يكى شيرين و گوارا و آن يكى شور و تلخ است.

 استاد فرمود: «آب قم شور و تلخ است و آب نجف شيرين و گوارا است».

 نظر استاد طبق آيه به صواب در آمد.

مژده دلدار،استاد سید علی اکبر صداقت  ،ص 49