معلی بن خنیس، گوید: به حضرت امام صادق (علیه السّلام) گفتم: حق مسلمان بر مسلمان چیست؟ فرمود: برای او هفت حق واجب است که هر کدام در مقام خود واجب است بر او، اگر یکی از آنها را ضایع و بی اجرا گذارد از ولایت و اطاعت خدا بیرون است و برای خداوند هیچ بهره ای از بندگی در او نیست، به او گفتم: قربانت، آنها چیستند؟ فرمودند: ای معلی، به راستی که من بر تو مهربانم، و می ترسم که آنها را ضایع کنی و نگهداری نکنی و بدانی و بکار نبندی، گوید: به او گفتم: لاحول ولا قوة الا بالله، فرمودند: آسان تر آنها این حق است که :
1- دوست داری برای او آنچه را برای خود دوست داری و بد داری برای او آنچه را برای خود بد داری.
2- از خشم او کناره کنی و خشنودی او را پیروی کنی و فرمان او را ببری.
3- او را کمک کنی با خودت و داراییت و زبانت و دست و پایت.
4- چشم او و رهنمای او و آینه ی او باشی.
5- سیر نباشی و او گرسنه باشد، سیراب نباشی و او تشنه بماند، نپوشی و او لخت بگردد.
6- اگر تو را خدمتکاری است و برادرت را خدمتکاری نیست، خدمتکار خود را بفرستی تا جامه ی او را بشوید و خوراک او را بسازد و بستر او را پهن کند.
7- به سوگند او وفاداری کنی، دعوت او را بپذیری، بیمار شد به دیدارش روی و در جنازه ی او حاضر شوی و هرگاه بدانی او را حاجتی است به انجام آن برایش پیش دستی کنی و او را نداری تا از تو خواهش آن کند ولی بشتاب و در انجام آن بکوش و هرگاه چنین کردی دوستی خود را به دوستی او پیوستی و دوستی او را به دوستی خداوند پیوستی( این است معنی روابط دوستانه ی متبادله)

منبع : اصول کافی جلد 4، ص 501