مرحوم قاضى پس از سير مدارج و معارج و التزام به سلوك و مجاهده نفس و واردات قلبيّه و كشف بعضى از حجاب‏ هاى نورانى،چندين سال گذشته بود و هنوز وحدت حضرت حقّ تعالى تجلّى ننموده و يگانگى و توحيد وى در همه عوالم در پس پرده خفا باقى بود، و مرحوم قاضى به هر عملى كه متوسّل مى‏شد اين حجاب گشوده نمى ‏شد.

 تا هنگامى كه ايشان از نجف به كربلا براى زيارت تشرّف پيدا كرده و پس ازعبور از در صحن، در آن دالانى كه ميان در صحن و خود صحن است و نسبةً قدرى طويل است شخص ديوانه‏ اى با ايشان مى ‏گويد: أبوالفضل كعبه أولياء است.

 مرحوم‏ قاضى‏ همين كه وارد رواق مطهّر مى ‏شود در وقت دخول در حرم‏، حال توحيد به او دست مى‏ دهد و تا ده دقيقه باقى مى‏ ماند؛

و سپس كه به حرم حضرت سيّدالشّهداء عليه‏ السّلام مشرّف مى‏ گردد در حالى‏ كه دست‏ هاى خود را به ضريح مقدّس گذاشته بود، آن حال قدرى قوى ‏تر دست مى‏ دهد و مدّت يك ساعت باقى مى ‏ماند؛
ديگر از آن به بعد مرتّباً و متناوباً و سپس متوالياً حالت توحيد براى ايشان بوده است.

 مهرتابناک،ص142