امام صادق (علیه السلام) می فرمایند:

إنَّ يَعْقُوبَ لَمَّا ذَهَبَ مِنْهُ بِنْيَامِينُ نَادَى يَا رَبِّ أَ مَا تَرْحَمُنِي أَذْهَبْتَ عَيْنَيَّ وَ أَذْهَبْتَ ابْنَيَّ
فأَوْحَى اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلَيْهِ لَوْ أَمَتُّهُمَا لَأَحْيَيْتُهُمَا لَكَ حَتَّى أَجْمَعَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُمَا
و لَكِنْ تَذْكُرُ الشَّاةَ الَّتِي ذَبَحْتَهَا وَ شَوَيْتَهَا وَ أَكَلْتَ وَ فُلَانٌ إِلَى جَانِبِكَ صَائِمٌ لَمْ تُنِلْهُ مِنْهَا شَيْئاً.

وقتی حضرت یعقوب (پس از رفتن یوسف) بنیامین از نزدش رفت، به خدای متعال گفت:
پروردگارا! آیا به من رحم نمی-کنی؟ هم دو چشمم را از من گرفتی و هم دو پسرم را.
خدای متعال به او فرمود: (قطعاً فرزندانت را به تو برخواهم گرداند) حتی اگر جان آن دو را گرفته باشم، آنها را زنده خواهم کرد و به تو خواهم رساند.
 اما آیا یادت می آید آن گوسفندی را که ذبح کرده، کبابش کردی و خوردی، در حالی که همسایه ات روزه دار بود و چیزی از آن کباب را به او ندادی.

   وسائل الشیعه جلد 12 صفحه 130