کرّام گوید:
در نزد خود سوگند یاد کردم که هرگز در روز طعام نخورم تا وقتی که قائم آل محمّد علیه السّلام قیام کند. پس به محضر امام صادق علیه السّلام رسیدم و به ایشان عرض کردم که:
مردی از شیعیان شما برای خدا پیمان بسته که هرگز در روز طعامی نخورد تا زمانی که قائم آل محمّد علیه السّلام قیام کند.
پس آن حضرت فرمودند:

ای کرّام!
در این صورت روزه بگیر و لیکن عید فطر و قربان و سه روز از ایام تشریق را و زمانی که مسافر و مریض باشی این روزها را روزه نگیر.
برای اینکه چون حسین علیه السلام کشته شد آسمان ها و زمین و آن کسانی که بالای آن هستند و فرشتگان ناله زدند و بی تابی کردند و گفتند: بارخدایا! ما را اذن بده تا این خلق را نابود کنیم تا بیابی ایشان را در زمین تازه ای به علّت اینکه آن ها هتک حرمت تو را کردند و برگزیدۀ تو را کشتند.
پس خدای تعالی به ایشان وحی فرمود: ای فرشتگان من آسمان ها و زمین من! آرام باشید و سپس پرده ای از پرده ها را برداشت تا آنکه دیدند از پشت آن محمّد و دوازده وصیّ او را.
پس گرفت دست فلان قائم را از میان ایشان و فرمود:
ای ملائکۀ من! و ای آسمان ها و ای زمین من! به این قائم برای خونخواهی او قیام می کنم. و سه مرتبه این را فرمود.»
انتظاری که یاران امام صادق علیه السلام در آن زمان داشتند در حالیکه هنوز قائم آل محمد به دنیا نیامده بود چگونه بوده و ما که در زمان ایشان هستیم باید چگونه منتظر حضرت باشیم؟
نکته مهم این است که حضرت در مقام علّت چنین تعهدی، مصیبت سیدالشهدا را بیان می کنند. حال که ما در زمان آن منتقم الهی هستیم باید به چه نوعی مصیبت حضرت سیدالشهداء علیه السلام را تجدید کنیم؟!

اصول الکافی: ۱/۵۳۴؛ بحارالانوار: ۴۵/۲۲۸٫