ابن بابویه (رحمة الیه) در علل الشرایع به سند صحیح نقل می کند:

ابلیس بر جمعی از اشقیاء گذر کرد که نسبت به حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) حرف ناشایست می زدند، بانگ بر ایشان زد که تبالکم یعنی خسران دنیا و زیان آخرت نصیب شما باد!

من دوازده هزار سال در بین اجنه بندگی خدا را کردم، و بعد از انقراض آن قوم از تنهایی به خداوند شکوه کردم، تا مرا به آسمان دنیا برد و مدتی در آنجا به عبادت حق تعالی مشغول بودم، و در میان ملائکه به سر می بردم.

در آن اثناء دیدم که نوری شعشع بر ملائکه ظاهر شد و همه بر آن سجده کرده و در حیرت بودند، که آیا این نور از کدام ملک مقرب و یا نبی مرسل است.

در همین حال از جانب خداوند ندا رسید:
ما هذا نور ملک مقرب ولا نبی مرسل هذا نور طینة علی ابن ابی طالب (علیه السلام).
یعنی، این نور، نور ملک مقرب و نبی مرسل نیست بلکه این نور طینت علی ابن ابی طالب (علیه السلام) است.

پس وای بر شما که او را به زشتی نام می برید.

محقق اردبیلی، حدیقة الشیعه، ص 425