يكى از ارادتمندان و شاگردان علاّمه سيّد محمّد حسين طباطبايى مى گويد:
مدت چهل سال در حسرت اقتدا به استاد به هنگام نماز بودم .
هيچگاه نشد كه اجازه دهند در نماز به ايشان اقتدا كنم و غصّه يك نماز جماعت به امامت استاد علامه طباطبايى در دلم مانده بود. تا اينكه در يكى از ماههاى مبارك شعبان به هنگام تشرّف به مشهد در منزل ما وارد شدند.
موقع نماز مغرب براى ايشان و همراهى كه پرستار و مراقب ايشان بود سجّاده پهن كردم و از اتاقشان خارج شدم .
پيش خود گفتم : هر گاه استاد نماز را آغاز كردند وارد اتاق مى شوم و به ايشان اقتدا مى كنم .
حدود يك ربع بعد همراهشان مرا صدا كرد و گفت :
استاد نشسته و منتظرند كه شما بياييد و نماز بخوانيد.

عرض كردم : من اقتدا مى كنم .
استاد گفتند: ما اقتدا مى كنيم !
عرض كردم : چهل سال است از شما تقاضا نموده ام كه يك نماز با شما بخوانم . استدعا مى كنم بفرماييد نماز را شروع كنيد.
با تبسّم مليحى فرمودند: يك سال ديگر هم روى آن چهل سال !
بالاخره ديدم ايشان بر جاى خود محكم نشسته و منتظر من هستند.
عرض كردم : بنده مطيع شما هستم . اگر امر بفرماييد اطاعت مى كنم .
فرمودند: امر كه چه ، عرض مى كنم .
برخاستم و نماز مغرب را به جاى آوردم و بعد از چهل سال علاوه بر آن كه نتوانستم يك نماز به ايشان اقتدا كنم در چنين دامى هم افتادم كه استاد به من اقتدا فرمايند.
خدا مى داند كه تواضع و فروتنى ايشان ، سنگ و جماد را هم از شدّت خجالت ذوب مى كرد.

          داستانهائى از علماء ، عليرضا خاتمى