هنگام احتضار و جان کندن عالمی،‌ برایش دعاى عديله مى‌خواندند و او تکرار می‌کرد؛

وقتی رسيدند به جمله “واشهدان الائمة الابرار” محتضر گفت: اين اول حرف است

يعنى قبول ندارم!!

تا سه مرتبه او را تلقين مى‌كردند و او مى‌گفت اين اول حرف است.

پس از لحظه‌اى عرق تمام بدنش را گرفت و چشمهايش را باز كرد و با دست اشاره به صندوقى كه درگوشه حجره نمود و امر كرد سر آنرا باز كردند.

و از ميان آن يك ورقه بيرون آوردند پس به او دادند و آن‌را پاره‌اش كرد.

چون سبب آن را از او پرسيدند
گفت:
من به كسى پنج تومان قرض داده بودم و از او سند گرفته بودم،هروقت به من مى‌گفتيد بگو: واشهدان الائمة الابرار… مى‌ديدم فردی با ريش سفيدى سر صندوق ايستاده و این سند را به دست گرفته و مى‌گويد اگر اين كلمه شهادت را گفتى اين سند را پاره مى‌كنم،

من برای گرفتن طلبم به آن سند نیاز داشتم و در آن لحظه راضى نمى‌شدم كه اين شهادت را بگويمو چون خدا به لطف خودش مرا شفا داد و از حالت احتضار خارج شدم، آن سند را خودم پاره كردم که ديگر مانعى از گفتن كلمه شهادت نداشته باشم.

داستانهای شگفت شهید دستغیب به نقل از منتخب التواريخ ، باب 14