ابوسعید ابوالخیر در راه بود.
گفت:"هر جا كه نظر می‌كنم،بر زمین همه گوهر ریخته و بر در و دیوار همه زر آویخته. كسی نمی‌بیند و كسی نمی‌چیند.”
گفتند: “كو؟ كجاست؟”
گفت: “همه جاست. هر جا كه می‌توان خدمتی كرد؛ یا هر جا كه می‌توان راحتی به دلی آورد. آن جا كه غمگینی هست و آن جا كه مسكینی هست.

آن جا كه یاری طالب محبت است و آن جا كه رفیقی محتاج مروت.”