مردم را بايد تشويق كرد كه دست از گناه بردارند. خدا گره ‏ها را باز می‏كند.

امام صادق عليه ‏السلام می‏فرمايد:

« وَ قَصَّرَ أَعْمارَها وَ لَمْ تَرْبَحْ تُجّارُها ».

گناه، عمرها را كوتاه می‏كند. مرگ مفاجات و ناگهانى می ‏آورد. كاسبى ‏ها را در سطح مملكت ويران می‏كند، تمام مغازه‏ ها خلوت میشود و چرخ كاسبى از كار مى ‏افتد و همه دچار حيرانى میشوند.

« وَ لَمْ تَغْزُر أَنهارُها وَ لَمْ تَزْكُ ثِمارُها »

رودخانه ‏ها را خشك می‏كند. رودخانه ‏اى كه روزگارى پر از آب بود، ناگهان آب كمى از وسط رودخانه می‏رود كه براى كشاورزى و هيچ چيز ديگرى فايده ‏اى ندارد. تمام درخت‏ها شكوفه میكنند، اما ناگهان سرما می‏زند و همه را سياه می‏كند كه درخت‏ها ميوه ندهند، هيچ كس نيز هيچ كارى نمیتواند بكند.

« وَ سَلَّطَ عَلَيها شِرارُها »

مردم شرور را بر آنها مسلّط می‏كند كه اين اداره به آن اداره بدوند و كسى براى آنها دل نسوزاند كه كارشان را حل كند. بدان را بر آنها مسلّط می‏كند كه به آنها رحم نكنند.

« وَ حَبَسَ عَلَيها أَمْطارَها »

به ابرها می‏گويد: بالاى شهرها برويد، ولى باران را در كويرها خالى كنيد و به سر مردم خالى نكنيد. اين‏ها مستحق بركت باران نيستند. ديگر كسى نمی‏تواند جلوى اين‏ها را بگيرد.

و خلاصه همان می‏شود كه خدا در قرآن می‏فرمايد:

« ظَهَرَ الْفَسَادُ فِى الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِى النَّاسِ »

منبع:استاد انصاریان-سایت عرفان.