چون در قیامت ارزش اعمال بر میزان قرب به حق تعالی است ؛ و هر عملی که مقرب تر باشد وزین تر ، و هر عملی که در بعد باشد سبک تر است ؛

و اصولا حسنات و سیئات بر این اساس و معیار حسنه و سیئه به خود میگیرد ، بنابر این مناط ثقل و وزن در آنجا تحقق به حق و واقعیت است ؛

و هر عملی که در آن ، این چاشنی زیاده باشد پسندیده تر و اصیل تر ؛ و هر عملی که در آن کم باشد بی بهاتر و فاقد ارزش تر است.

آن عالم عالم حیات و قدرت و علم است و عالم نور است و عالم تجرد ؛
ظلمت در آنجا راه ندارد ؛ افرادی که به اعمال سیئه مبتلا هستند و نفوسشان نفوس شیطانی شده است به آن عالم راه ندارند آنها در همان مراکز بعد و مظاهر جهل و شقاوت که جهنم است گم می شوند و از بین می روند و میزانشان سبک است یا میزانی ندارند، عملی ندارند که آنها را بالا ببرد.

 محمد حسین حسینی طهرانی ,معادشناسی، ج۸، ص۱۶۰