اویس قرنی در مجلس وعظ حاضر می شد و از سخنان واعظ می گریست.

وی چون نام آتش را می شنید، فریاد می زد و بلند می شد و شروع به دویدن می نمود.

مردم در پی او روان می شدند و می گفتند: دیوانه! دیوانه!

اسرار الصلوه، ص 8 - 207.