حضرت ابراهيم علیه السلام سوار براسب بود كه گذرش به سرزمين كربلا افتاد تا به محل شهادت حضرت ابى عبدالله علیه السلام رسيد، اسب حضرت بزمين خورد و حضرت ابراهيم علیه السلام از اسب بزمين افتاد و سرش شكست و خونش جارى گشت و اشكش آمد و مخزون گرديد.

در آن حال شروع باستغفار كرد و فرمود: خدايا مگر چيزى از من سرزده كه دچار اين بلا شدم؟
حضرت جبرئيل علیه السلام نازل شد و فرمود: اى ابراهيم؛ گناهى از تو سر نزد ليكن در اينجا نوه دختر پيغمبر خاتم انبياء صلى عليه و پسر خاتم اوصيا كشته مى شود و اين خونى كه از تو جارى شد با خون او موافقت كرد.

حضرت ابراهيم علیه السلام با حالت حزن و اندوه فرمود:
اى جبرئيل چه كسى او را مى كشد؟ جبرئيل فرمود: آن كسى كه اهل آسمان و زمين او را لعنت كرده اند و قلم بدون اذن بر لوح به لعن او جارى شده، و خداوند وحى فرمود: به قلم كه تو مستحق ستايش و مدح و ثنا هستى، بخاطر اينكه اين لعن را نوشتى.

حضرت ابراهيم علیه السلام (محزون و گريان ) دستهايش را بلند كرد و يزيد را زياد لعن كرد و اسبش بازبان فصيح آمين گفت.

حضرت ابراهيم علیه السلام به اسبش فرمود: از نفرين من چه چيزى را متوجه شدى كه آمين گفتى؟

گفت: ابراهيم يكى از افتخارات من اينستكه كه تو سوار بر من شوى و وقتى كه به زمين خوردم و شما از پشت من افتادى خيلى خجالت كشيدم، و مسببش هم يزيد لعنتى بوده.

منابع:
1- متخب طريحى، 49
2- گلچين گل نغمه، ص 41
منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام، تالیف علی میر خلف زاده