چهار نفر برای نماز به مسجد رفتند، و مشغول نماز شدند، در این هنگام مؤذن مسجد، وارد مسجد شد،

یکی از آنها در نماز به او گفت: ای مؤذن آیا وقت شده بود که اذان گفتی؟

دومی گفت: آهای! در نماز سخن گفتی و نمازت باطل شد.

سومی به دومی گفت: طعنه مزن، خودت نیز در نماز سخن گفتی و نمازت باطل شد.

چهارمی گفت: شکر خدا که من در نماز، حرف نزدم.

آن چهارم گفت حمد الله که من  در نیفتادم به چه، چون آن سه تننماز هر چهار نفر به این ترتیب باطل شد.

پس ای برادر، غافل مباش! که عیبگوئی، چه بسا موجب گمراهی خود انسان می شود، و عیبجوها بیشتر در راه گم می افتند:

پس نماز هر چهاران شد تباه - عیب گویان، بیشتر گم کرده

  بحار,ج 6, ص 746.