امام على علیه السلام:

 آن كس كه در عيب خود بنگرد از عيب جويي ديگران باز ماند و كسي كه به روزي خدا خشنود باشد بر آنچه از دست رود، اندوهگين نباشد.

 و كسي كه شمشير ستم بركشد با آن كشته خواهد شد و آن كس كه در كارها خود را به رنج انداخت خود را هلاك ساخت و هركس خود را در گردابهاي بلا افكند غرق خواهد شد.

 و هر كس كه به جاهاي بدنام قدم گذاشت متهم گرديد.

 كسي كه سخن زياد مي گويد زياد هم اشتباه دارد و هر كس كه بسيار اشتباه كرد، شرم و حياء او اندك است.

 و آنكه شرم او اندك، پرهيزكاري او نيز اندك خواهد بود

 و كسي كه پرهيزكاري او اندك است دلش مرده

 و آنكه دلش مرده باشد در آتش جهنم سقوط خواهد كرد.

 آن كس كه زشتيهاي مردم را بنگرد و آن را زشت بشمارد سپس همان زشتيها را مرتكب شود، پس او احمق واقعي است.

 قناعت مالي است كه پايان نيابد و آن كس كه فراوان به ياد مرگ باشد در دنيا به اندك چيزي خشنود است

 و هركس بداند كه گفتار او نيز از اعمال او به حساب آيد جز به ضرورت سخن نگويد.

 نهج البلاغه، حکمت 349