سـؤالهایش زیـاد بود، اما اسـتعداد فراگیـریاش اندک. هرچه بیشتـر توضیـح میشـنید، کمتـر متوجـه میشـد.

ده بـار سـؤال کـرد و جـواب شـنید و هر بـار مفصل تر از قبـل. دیگر خجالت می‌کشـید سـؤالی بپرسـد.
سـر به زیر افکند و اجازه مرخصی خواست.

زهـرای اطهـر سلام الله علیها ایـن شـرم را در چشـمانش خوانـد. میدانسـت هنـوز توضیـح بیشتـری نیـاز اسـت تـا او جوابـش را بگیـرد،لذا فرمود:

از پرسـیدن خجالـت زده نشـو…
چراکـه در برابـر هر مسـئله ای که به تـو می آمـوزم پـاداش میگیـرم.

پاداشـی باارزشتـر از فاصلـه زمین تا عـرش خـدا کـه از جواهـرات پر باشـد.

ریاحین الشریعه، ج2، ص 131؛ منیه المرید، ص2