1- تنبه، بیداری و هشیاری: فرد آگاه و هشیار از نیک و بد می شود. این حالت رشد ابتدایی عقل است.

2- تبصر و بینش: آگاهی و بصیرت در انسان شروع به فعال شدن می نماید. فرد در این حالت به صورتی ابتدایی قادر است گاهی توجه خود را بر روی کارهای خوب و درست متمرکز نماید ولی خیلی زود کنترل و اختیار توجه و تمرکز خود را از دست داده و دوباره پیرو امیالخود شده برده نفس اماره می شود.

3- سرزنش: در این سطح انسان بواسطه آگاهی که برایش حاصل شده است شروع به سرزنش خود و یا دیگران می نماید تا خود و یا دیگران را اصلاح کند.

4- حسرت و تأسف: بواسطه آگاهی از نیک و بد به خاطر عملکرد بد گذشته، یا آنچه که می توانست باشد، حسرت می خورد و خود را ملامتمی نماید.

5-عدم رضایت، گله مندی و نپسندین: از چیزی راضی نیست.اعتراض دارد. از خود و یا دیگران، خشمگین، طلبکار و ناراضی است. این موضوع در گفتار و رفتارش متجلی است.

6- همه چیز را بد دیدن: همه چیز و همه کس را زیر ذره بین قرار می دهد و به جنبه های بد و منفی آنها توجه می کند و تصور می کند بسیار نکته سنج و هوشمند است. مدام در حال قضاوت دیگران است. مثلا بعد از شنیدن یک سخنرانی ممکن است گفته های سخنران را به یاد نداشته باشد اما حتما به یاد می آورد سخنران در کجا تپق زد یا اشتباه کرد و یا در مورد دیگران می اندیشد که فلانی چقدر چاق است. لباس آن دیگری بی ریخت است. دهنش چقدر گشاد است. گوش هایش چقدر بیرون زده کج کج راه می رود و… البته این قضاوت کردن را برای خودش هم به کار می برد.

7- نق زدن و غرولند: نه از خدا رضایت دارد نه از انسان ها و نه از شرایط. نه از جامعه خشنود است نه از زمانه و نه از خود. همیشه نق می زند و گله و شکایت دارد.

8-درد دل: به سبب عدم رضایت از زندگی بسیار تمایل به درد دل با دیگران دارد.

9-غیبت و بدگویی: میل به غیبت در او زیاد است با اینکار احساس آرامش می کند.

10-غم و اندوه، نرسیدن، نداشتن، نشدن: به خاطر محرومیت ها و ناکامی ها دچار حزن و اندوه است.

11-نا امیدی: دچار یاس و نا امیدی است.

12-ناسازگاری و تضاد: به علت دیدن بدی ها و مشکلات در خود و دیگران با همه چیز و همه کس را…