ویپاسانا را باید عصاره آموزه‌های «سیدارتاگوتاما»، ملقب به «بودا» دانست که بعدها به عنوان یکی از روش‌های مراقبه در هند مطرح شد. بنیان‌گذار این روش، «ساتیناریان گوئینکاجی»، مدعی است، بودا این روش را 2500 سال پیش کشف کرده‌است.

ویپاسانا اوایل دهه 80 شمسی،‌ در پوشش مؤسسه‌ای با عنوان «شادزیستی» به ایران وارد شد و فعالیت خود را تحت نظر فردی با هویت «داریوش.ن» آغاز نمود. تأسیس مراکز یوگا و مراقبه، تبلیغ مبانی و‌ آموزه‌های انحرافی، اشاعه اباحه‌گری(در قالب برگزاری کلاس‌ها و اردوهای مختلط)، (جذب در قالب)‌ فعالیت هرمی، انتشار مطالب تبلیغی(با بن‌مایه بودیسم) در برخی نشریات و حتی نگارش پایان‌نامه دانشگاهی (با موضوع طراحی مرکز مراقبه ویپاسانا) توسط برخی عناصر شاخص فرقه در کشور، از جمله تحرکات انحرافی ویپاسانا در ایران می‌باشد.

در ویپاسانا، پرداختن به مراقبه، مستلزم دوری جستن از هرگونه اعمال عبادی در اسلام و دیگر ادیان الهی بوده و آیین‌نامه «اصول‌ پنج‌گانه» فرقه، نمایانگر تضاد مبانی ویپاسانا با کلیه مفاهیم الهی است.

فرق و ادیان