آشکار شدن جایگاه و منزلت فاطمه (س) در قیامت

مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ الثَّقَفِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام يَقُولُ‏ لِفَاطِمَةَ علیها السلام وَقْفَةٌ عَلَى بَابِ جَهَنَّمَ فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ كُتِبَ بَيْنَ عَيْنَيْ كُلِّ رَجُلٍ مُؤْمِنٌ أَوْ كَافِرٌ فَيُؤْمَرُ بِمُحِبٍّ قَدْ كَثُرَتْ ذُنُوبُهُ إِلَى النَّارِ

فَتَقْرَأُ فَاطِمَةُ بَيْنَ عَيْنَيْهِ مُحِبّاً فَتَقُولُ إِلَهِي وَ سَيِّدِي سَمَّيْتَنِي فَاطِمَةَ وَ فَطَمْتَ بِي مَنْ تَوَلَّانِي وَ تَوَلَّى ذُرِّيَّتِي مِنَ النَّارِ وَ وَعْدُكَ الْحَقُّ وَ أَنْتَ‏ لا تُخْلِفُ الْمِيعادَ
فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ صَدَقْتِ يَا فَاطِمَةُ إِنِّي سَمَّيْتُكِ فَاطِمَةَ وَ فَطَمْتُ بِكِ مَنْ أَحَبَّكِ وَ تَوَلَّاكِ وَ أَحَبَّ ذُرِّيَّتَكِ وَ تَوَلَّاهُمْ مِنَ النَّارِ وَ وَعْدِيَ الْحَقُّ وَ أَنَا لَا أُخْلِفُ الْمِيعَادَ وَ إِنَّمَا أَمَرْتُ بِعَبْدِي هَذَا إِلَى النَّارِ لِتَشْفَعِي فِيهِ فَأُشَفِّعَكِ وَ لِيَتَبَيَّنَ لِمَلَائِكَتِي وَ أَنْبِيَائِي وَ رُسُلِي وَ أَهْلِ الْمَوْقِفِ مَوْقِفُكِ مِنِّي وَ مَكَانَتُكِ عِنْدِي فَمَنْ قَرَأْتِ بَيْنَ عَيْنَيْهِ مُؤْمِناً فَخُذِي بِيَدِهِ وَ أَدْخِلِيهِ الْجَنَّة

محمّد بن مسلم ثقفى گفت: از حضرت امام باقر علیه السلام شنيدم كه فرمود:

برای فاطمه (سلام الله علیها) توقفی است بر دربِ جهنم. چون قیامت به پا گردد، بين دو چشمِ هر کس نوشته می شود مؤمن است يا كافر. [در آن هنگام] در موردِ شخصی که دوستدار و محب [اهل بیت (ع)] است و گناه زیادی دارد امر می شود که وى را به سوی آتش ببرند.
فاطمه (سلام الله علیها) بين دو ديدگانش را می خواند كه محب است. پس به درگاه پروردگار عرضه می دارد: ای پروردگار و مولای من! مرا فاطمه نام نهادى و به خاطر من، هر کس را که مرا و ذریه ام را دوست بدارد از آتش جدا کردی، و وعده ی تو حق است و در وعده ات تخلف نمی کنی.

پس خداوند عزّ و جلّ می فرماید:
راست گفتی ای فاطمه، من نام تو را فاطمه نامیدم و به خاطر تو هر کس که تو و ذریه ات را دوست بدارد و ولای شما را داشته باشد از آتش جدا کردم. و وعده ی من حق است و در آن تخلف نمی کنم.
و این بنده ام را به سوی آتش امر نکردم مگر برای اینکه تو درباره ی او شفاعت کنی و من شفاعت تو را بپذیرم، تا برای ملائکه ام و رسولان و انبیائم و اهلِ محشر، مقام و جایگاهِ تو در نزد من آشکار شود. پس بین دیدگانِ هر کس را خواندی که مومن است، دستش را بگير و به بهشت داخل نما.

 منبع :
علل الشرائع، ج‏ ۱ ص ۱۷۹
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏ ۴۳ ص ۱۱۴