وصیت نامه حضرت امام حسین (ع)به محمد حنفیه در باب علت قیام خویش :
بسم الله الرحمن الرحیم
حقاً حسین بن علی گواهی می دهد که هیچ معبودی جز خداوند نیست ؛ اوست یگانه که انباز و شریک ندارد. و بدرستی که محمد صلی الله علیه و آله بنده او و فرستاده اوست که به حق از جانب حق آمده است. و اینکه بهشت و جهنم حق است و ساعت قیامت فرا می رسد و در آن شکی نیست و اینکه خداوند تمام کسانی را که در قبر هستند برمی انگیزاند.
من خروج نکردم از برای تفریح و تفرج ؛ و نه از برای استکبار و بلند منشی ، و نه از برای فساد و خرابی ، و نه از برای ظلم و ستم و بیدادگری ! بلکه خروج من برای اصلاح امت جدّم محمد صلی الله علیه و آله می باشد.
من می خواهم امر به معروف نمایم و نهی از منکر کنم و به سیره و سنت جدّم و آیین و روش پدرم علی بن ابی طالب علیه السلام رفتار کنم.
پس هر که مرا بپذیرد و به قبول حق قبول کند پس خداوند سزاوارتر است به حق. و هر که مرا در این حق رد کند و قبول ننماید پس من صبر و شکیبایی پیشه می گیرم تا آنکه خداوند میان من و میان این جماعت ، حکم به حق فرماید ؛ و اوست که از میان حکم کنندگان مورد اختیار است.
و این وصیت من است به تو ای برادر ! و تأیید و توفیق من نیست مگر از جانب خدا ؛ بر او توکل کردم و به سوی او بازگشت می نمایم ، و سلام بر تو و بر هرکه از هدایت پیروی نماید. و هیچ جنبش و حرکتی نیست ، و هیچ قوه و قدرتی نیست مگر به خداوند بلند مرتبه و بزرگ.
برگرفته شده از کتاب لمعات الحسین (علیه السلام) ، حضرت علامه آیة الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی (ارواحنا له الفداه)