1. صحبت ‏كردن با نامحرم به غير ضرورت مكروه است، خصوصاً اگر مخاطب جوان باشد.

2. صحبت كردن با هر كسى درباره هر چيزى از روى شهوت و لذت جايز نيست (مگر با همسر).

3. گفتگو با نامحرم با شرايط ذيل جايز است:

الف) به قصد لذت و ريبه نباشد.

ب) با صحبت كردن به گناه آلوده نشوند.

ج) خوف افتنان (به فساد افتادن) نباشد.

د) خانم‏ ها هنگام صحب كردن صداى خود را نازك و لطيف نكنند.

 قرآن مى ‏فرمايد:

«فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيطْمَعَ الَّذى فى قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفا»
پس به گونه ‏اى هوس ‏انگيز سخن نگوييد كه بيماردلان در شما طمع كنند، و سخن شايسته بگوييد.

4. اگر مردى بداند چنانچه با نامحرمى صحبت‏ كند به گناه خواهد افتاد نبايد با او صحبت كند خواه زن به گونه‏ اى صحبت كند كه مرد را به گناه بيندازد يا درباره مطلبى صحبت كند كه مرد به گناه بيفتد.

5. اگر مردى به قصد به حرام انداختن نامحرمى، با او صحبت كند حرام است.

6. رد و بدل كردن سخنان محرّك از طريق تلفن، موبايل، بلوتوث، اينترنت و … به هر انگيزه‏ اى حرام است.

7. سلام كردن مرد و زن نامحرم به يكديگر اگر به قصد لذت نباشد و ترس افتادن به گناه وجود نداشته باشد، اشكال ندارد.

منابع:

تحريرالوسيله، ج ۲، نكاح، ص ۲۴۵، م؛
 عروة الوثقى، نكاح، م ۳۹
.تحريرالوسيله، نكاح، م ۲۹.
عروة الوثقى، ج ۲، نكاح، م ۳.
، م ۳۹ و ۴۱.