امیرالمومنین علی علیه السلام:

اي بندگان خدا از دشمن خدا پرهيز كنيد، مبادا شما را به بيماري خود مبتلا سازد و با نداي خود شما را به حركت در آورد و با لشكرهاي پياده و سواره خود بر شما بتازد

به جانم سوگند، شيطان تير خطرناكي براي شكار شما بر چلّه كمان گذارده و تا حد توان كشيده و از نزديك‏ترين مكان شما را هدف قرار داده است و خطاب به خدا گفته: «پروردگارا به سبب آن كه مرا دور كردي، دنيا را در چشمهايشان جلوه مي‏دهم و همه را گمراه خواهم كرد» امّا تيري در تاريكي‏ها و سنگي بدون نشانه روي رها ساخت، گرچه فرزندان خودپسندي و برادران تعصّب و خود خواهي، و سواران مركب جهالت و خود پرستي، او را تصديق كردند.

افراد سركش شما تسليم شيطان شدند و طمع ورزي او را در شما كارگر افتاد و اين حقيقت بر همه آشكار گرديد و حكومت شيطان بر شما استوار شد و با لشكر خويش به شما يورش برد و شما را به ذلّت سقوط كشانيد و شما را به مرز كشتار و خونريزي كشاند و شما را با فروكردن نيزه در چشم‏ها، بريدن گلوها، كوبيدن مغزها پايمال كرد، تا شما را به سوي آتشي بكشاند كه از پيش مهيّا گرديد.

پس شيطان بزرگ‏ترين مانع براي دينداري و زيانبارترين و آتش افروزترين فرد براي دنياي شماست.

شيطان از كساني كه دشمن سر سخت شما هستند و براي در هم شكستنشان كمر بسته ‏ايد خطرناك‏تر است.

مردم آتش خشم خود را بر ضد شيطان به كار گيريد و ارتباط خود را با او قطع كنيد.

به خدا سوگند، شيطان بر اصل و ريشه شما فخر فروخت و بر حسب و نسب شما طعنه زد و عيب گرفت و با سپاهيان سواره خود به شما هجوم آورد و با لشكر پياده راه شما را بست، كه هر كجا شما را بيابند شكار مي‏كنند و دست و پاي شما را قطع مي‏كنند، نه مي‏توانيد با حيله و نقشه آنها را بپراكنيد و نه با سوگندها قادريد از سر راهتان دور كنيد.

زيرا كمين‏گاه شيطان ذلّت آور، تنگ و تاريك، مرگ آور و جولانگاه بلا و سختي‏هاست، پس شراره‏هاي تعصّب و كينه هاي جاهلي را در قلب خود خاموش سازيد، كه تكبّر و خود پرستي در دل مسلمان از آفت‏هاي شيطان، غرورها و كشش ها و وسوسه هاي اوست.

تاج تواضع و فروتني را بر سر نهيد و تكبر و خود پسندي را زير پا بگذاريد و حلقه هاي زنجير خود بزرگ بيني را از گردن باز كنيد و تواضع و فروتني را سنگر ميان خود و شيطان و لشكريانش قرار دهيد، زيرا شيطان از هر گروهي لشكريان و ياراني سواره و پياده دارد.

و شما همانا قابيل«» نباشيد كه بر برادرش تكبّر كرد، خدا او را برتري نداد، خويشتن را بزرگ مي‏پنداشت و حسادت او را به دشمني واداشت، تعصّب آتش كينه در دلش شعله ‏ور كرد و شيطان باد كبر و غرور در دماغش دميد و سر انجام پشيمان شد و خداوند گناه قاتلان را تا روز قيامت بر گردن او نهاد.

 نهج البلاغه، خطبه 192