نگاه انسان مؤمن به نفس خودش مانند نگاه به یک همسایه خائن است.

امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: الْمُؤْمِنُ لايُمْسى وَ لا يُصْبِحُ الّا وَ نَفْسُهُ ظَنونٌ عِنْدَهُ
مؤمن خصلتش اين است: صبحى را به شام نمى‌برد و شبى را به صبح نمى‌آورد مگر اينكه نفسش مورد بدگمانى اوست، هميشه با يک نوع بدگمانى به نفس خود نگاه مى‌كند، مثل آدمى كه همسايه خائنى داشته باشد كه به او اعتماد ندارد و دائماً در فكر اين است كه اين همسايه خيانتى نكند.

على عليه السلام مى‌گويد: مؤمن بايد هميشه به نفس خودش به‏ چشم يک خائن و كسى كه نمى‌شود به او اعتماد كرد و مورد بدگمانى و بدبينى است نگاه كند. سعدى مى‌گويد:

مرا شيخ داناى مرشد شهاب
دو اندرز فرمود بر روى آب‏
يكى اينكه در نفس خوشبين مباش
دگر اينكه در غير بدبين مباش‏

 استاد مطهری، فلسفه اخلاق‏، ص120