اگر آب ‏ها، شور و تلخ بود،درختان نمى‏ رویید.
اگر زمین جاذبه نداشت،اگر فاصله خورشید به ما نزدیک ‏تر بود،
اگر هنگام تولّد، مكیدن را نمى‏ دانستیم،
اگر قدرت نطق و گویایى نداشتیم،اگر چشممان نابینا بود،اگر از موهبت عقل بى بهره بودیم و… هزاران اگر دیگر.
به تعبیر قرآن، نعمت‏ هاى الهى،قابل شمارش نیست.
آیا این همه نعمت، تشكّر لازم ندارد؟
آیا بى انصافى و حق ناشناسى نیست كهانسان، غرق نعمت‏ هاى خدا باشدولى حالت سپاس به درگاه صاحب نعمتنداشته باشد؟
نماز، تشكّر از خداست كه ولىّ نعمت ماست، هر چه داریم از اوست.
البتّه این سپاس، براى خدا سودى ندارد،بلكه براى خودمان مفید استو نشان معرفت ماست.

pan style="font-size: large; font-family: arial, helvetica, sans-serif;">همچنان كه تشكّر یك دانش‏ آموز از معلّم،بیانگرِ كمال و رشد فكرى اوست و از تشكّر او چیزى عاید معلّم نمى‏ شود.
چه غافل‏ اند، آنان كه برسر سفره نعمت خدا،عمرى مى‏ نشینند و یكبار همبه شكرانه این موهبت‏ ها در آستان آنخداى متعال، پیشانى عبودیتو سجده شكر بر زمین نمى‏ گذارند!

راز نماز، محسن قرائتی