آیا دقت کرده اید که عمده برداشت های ما از دیگران، به نگرش خود ما مربوط است!

انسانهای “صادق” به صداقت حرف هیچکس شک نمی کنند و حرفِ همه را باور دارند.

انسانهای “دروغگو” تقریبا حرف هیچکس را باور ندارند و معتقدند که همه دروغ می گویند .

انسانهای “امیدوار” همواره در حال امیدوار کردن دیگرانند .

انسانهای “نا امید” همیشه آیه یأس می خوانند .

انسانهای “حیله گر” معتقدند که همه مشغول توطئه هستند.

انسانهای “شریف” همه را شرافتمند می دانند .

انسانهای “بزرگوار” بیشترین کلامشان، تشکر از دیگران است.

انسانهای “بلندنظر” هرکاری برای هرکسی می کنند باز هم با شرمندگی می گویند: ببخشید که بیشتر از این از دستم بر نیامد .

انسانهای “تنگ نظر” هرکاری برای هر کسی انجام دهند، چندین برابر می بینندش .

انسانهای “با محبت” در نهایت مهربانی، همه را با جانم، عُمرَم، عزیزم خطاب می کنند.

انسانهای “متواضع” تقریبا در مقابل خواسته همه دوستان می گویند: چَشم! سعی می کنم.

انسانهای “پر توقع” انتظار دارند همه در مقابل حرف هایشان بگویند چَشم .

انسانهای “حسود” همیشه فکر می کنند که همه به آنها حسادت می کنند.

انسانهای “دانا” در جواب بیشتر سوالات می گویند: نمی دانم .

انسانهای “نادان” تقریبا در مورد هر چیزی می گویند: من می دانم!!!