در بحارالانوار، به نقل از امالی شیخ مفید، از عبدالله‌بن عباس، روایت شده است:

 وقتی که زمان رحلت رسول اکرم(ص) نزدیک شد، آن‌ قدر گریه کردند تا محاسنشان از شدت اشک، تر گردید. به ایشان عرض شد: یا رسول الله، برای چه گریه می‌کنید؟
فرمودند: برای ذریه و فرزندان خویش گریه می‌کنم و برآنچه بر سر آنان از بدکاران امتم خواهد آمد؛ گویی دخترم، فاطمه را می‌بینم که بعد از من به وی ظلم می‌شود و هرچه فریاد برمی‌آورد: پدر…! هیچ کس به فریاد او نمی‌رسد.

‌‌ فاطمه‌ی زهرا‌(س) این سخن را شنید و شروع به گریه کرد. رسول اکرم فرمودند: «دخترعزیزم، گریه مکن.»
فاطمه(س) پاسخ داد: «پدرجان، من بر آن‌چه پس از شما بر سر من خواهد آمد، نمی‌گریم. من از فراق شما گریه می‌کنم.»
پیامبر(ص) فرمود: ای دختر محمد بر تو بشارت باد‌‌؛ زیرا که تو به سرعت به من می‌پیوندی!
تو اولین کسی هستی که به من ملحق خواهی گردید.

منبع:

کتاب فاطمة الزهرا من المهد الی اللحد