چرا زنان به مرحله نبوت و امامت نمیرسند؟

تردیدى نیست که مرد و زن از نظر جسمى و شرایط فیزیولوژیک با یکدیگر متفاوتند و هر یک براى انجام وظایف ویژه‏اى آفریده شده‏اند. اندام مرد براى کارهاى سخت و سنگین مناسب است و اندام زن براى کارهاى ظریف،مسؤولیت حمل فرزند، شیردادن و… . این تفاوت عین حکمت و به منظور حرکت و دوام نسل بشر است. هم‏چنین به دلیل ویژگی‏هایى که ناشى از این تفاوت است، بیشتر قهرمانان و بزرگان علم وفن و تاریخ از میان مردان برخاسته ‏اند.

پیامبران نیز به دلیل مسؤولیتى که بر عهده داشتند و وظیفه خطیرى که باید انجام می‏دادند، از بین مردان برگزیده شده‏ اند.

ولى همه اینها این شبهه را در بر ندارند که زن، نمی‏تواند به درجات عالى کمال انسانى و قرب خداوند نایل شود و همان سیرى را که برخى از مردان دارند، نداشته باشد. نمونه‏هاى ذکر شده در قرآن، گواه این مطلب است:حضرت مریم(س)، آسیه، هاجر، ساره، مادر موسى(ع) و… نمونه ‏هاى این رشد و تکامل هستند که در قرآن ذکرشده‏اند.

بنابراین تفاوت فیزیولوژیک زن و مرد؛ بدان معنا نیست که راه کمال بر زن بسته و یا محدود است. از زاویه‏اى دیگر، باید توجه داشت که عدالت همواره مقتضى تساوى عددى، وزنى و… نیست.

اگر کسى ادعا کند که چون حجم و وزن بدن زنان کمتر از مردان است، پس عدالت رعایت نشده آیا این سخن معقولى است؟ و یا گلى، هم وزن نبودن خود را با هندوانه به عنوان بی‏عدالتى مطرح سازد؟! اندام زن براى وظایف خاصى طراحى شده که آن طراحى عین عدالت است؛ چرا که متقضاى خلقت حکیمانه و مصلحت عام بشر است.

در برابر این ادعا که زن براى خدمت به مردآفریده شده می‏توان ادعا کرد که مرد نیز براى خدمت به زن آفریده شده است؛ چرا که حاصل زحمات مردان نوعاً دراختیار زنان است و آنان هستند که از یک سو در مردان انگیزه کار ایجاد می‏کنند و از سوى دیگر حاصل کار آنان رامصرف می‏کنند.

پس باید از این سخن غیرمنطقى دست برداشت؛ چون نه زن براى خدمت به مرد آفریده شده و نه مرد براى خدمت به زن؛ بلکه این دو همانند دو بال یک پرنده هستند که در کنار یکدیگر امکانات خود را در اختیار هم قرار می‏دهند تا هم خود زندگى کنند و به کمال برسند و هم ضامن بقاى نسل بشر باشد.

 نظام حقوق زن در اسلام، شهید مطهرى