کلبی روایت کرده است:

چون فتنه ی جمل به پا شد، علی(ع) تصمیم گرفت برای جلو گیری از آن به بصره رود، و آنجا برخاست و برای مردم خطبه خواند و پس از حمد و ثنای خداوند و درود بر رسول خدا(ص) فرمود:

ان الله لما قبض نبیه، استاثرت علینا قریش بالامر، و دفعتنا عن حق نحن احق به من الناس کافه، فرایت ان الصبر علی ذلک افضل من تفریق کلمه المسلمین، و سفک دمائهم. و الناس حدیثو عهد بالاسلام، و الدین یمخص مخص الوطب، یفسده ادنی وهن، و یعکسه اقل خلف».

چون خداوند پیامبرش را نزد خویش برد، قریش با خودکامگی بر ضد ما به پا خاست و ما را از حقی که بدان از همگان سزاوار تر بودیم باز داشت. پس چنان دیدم که شکیبایی و بردباری بر آن بهتر از پراکنده ساختن مسلمانان و ریختن خون ایشان است.
زیرا، مردم تازه مسلمان بودند و دین همچون مشک آکنده از شیر بود که کمترین غفلتی آن را تباه می کرد، و کوچکترین تخلفی آن را واژگون می ساخت». 

با توجه به صراحت گفتاری امیر مومنان حضرت علی(ع) می توان گفت: که حضرت مسایل زود گذر را فدای مسایل اساسی کرده است؛ و وحدت مسلمانان و پایندگی اسلام را بر دیگر امور مقدم داشته و با تدبیر بی نظیر خود کشتی طوفان زده اسلام را به ساحل نجات هدایت و رهبری کرده است.

 منبع:
شرح ابن ابی الحدید، جلد 1، صفحه308