یكی از مسایل دردناك كه هرگز نمی َتوان انكار نمود، مسئله مهجوریت نهج البلاغه در میان امت اسلامی و حتی شیعیان آن حضرت است.
گر چه به بركت نظام اسلامی نهج البلاغه نیز همانند بسیاری از معارف مهجور الهی به تدریج از مهجوریت رهایی یافته، اما این واقعیت تلخ هرگز قابل انكار نیست كه نهج َالبلاغه مهجور است.
همان َطور كه امیرمومنان، مظلوم بلكه مهجور بود.
برخی از بزرگان نكته َآموز دربارة مهجوریت نهج البلاغه این گونه نالیده َاند:
عجیب این است كه نهج البلاغه در دیار خودش در میان شیعیان علی"ع"در “حوزه َهای علمیه شیعه” غریب و تنهاست هم چنان كه خود علی"ع"غریب و تنهاست.
بدیهی است كه اگر محتویات كتابی و یا اندیشه َها و احساسات و عواطف شخصی با دنیای روحی مردمی سازگار نباشد این كتاب و یا آن شخص عملاً تنها و بیگانه می َماند هر چند نام َشان با هزار تجلیل و تعظیم برده شود، ما باید اعتراف كنیم كه با نهج البلاغه بیگانه َایم، دنیای روحی كه برای خود ساخته َایم دنیای دیگری است غیر از دنیای نهج البلاغه.

شهید مطهری، مرتضی، سیری در نهج البلاغه، صفحة 9، انتشارات صدرا قم، چاپ 2، 1354.