ستارخان در خاطراتش می گوید:

من هیچوقت گریه نکردم؛چون اگر گریه می کردم آذربایجان شکست می خورد.

و اگر آذربایجان شکست می خورد ایران شکست می خورد.

اما در زمان مشروطه یک بار گریستمو آن زمانی بود که 9 ماه در محاصره بودیم بدون آب و بدون غذا

از قرارگاه آمدم بیرون، مادری را دیدم با کودکی

در بغل، کودک از فرط گرسنگی به سمت بوته

علفی رفت و بدلیل ضعف شدید بوته را با خاک

ریشه می خورد، با خودم گفتم الان مادر کودک

مرا فحش می دهد و می گوید لعنت به

ستارخان.

اما مادر، فرزند را در آغوش گرفت و گفت:

“اشکالی ندارد فرزندم، خاک می خوریم، اما خاک نمی دهیم.

آنجا بود که اشک از چشمانم سرازیر شد .

زنده و جاویدان باد نام کسانی که بخاطر عزت

این مملکت و آب و خاک، جانانه ایستادند …