ذوالقرنين با لشگر فراوانى از بيابان عبور مى‏ كرد مردى را ديد مشغول نماز است و به عظمت ذوالقرنين توجهى نكرد. ذوالقرنين از بزرگى روح او تعجب كرد.

پس از تمام شدن نمازش به او گفت: چگونه با ديدن بزرگى دستگاه من نترسيدى و به حال تو تغيير پيدا نشد.

عرضه داشت: با كسى مشغول مناجات بودم كه قدرت و لشگرش بينهايت است، ترسيدم از او منصرف شوم و به تو متوجه گردم از عنايتش محروم گردم و ديگر دعايم را اجابت ننمايد.

ذوالقرنين فرمود: اگر همراه من بيايى تمام خواسته ‏هايت را اجابت مى‏ كنم پير مرد گفت: من حاضرم همه جا با تو باشم به شرط آن كه چهار چيز براى من ضمانت كنى:

اول: سلامتى كه دارم هيچ وقت مريض نشوم.

دوم: نعمتى كه دارم هميشه باشد زوال نداشته باشد.

سوم: قدرتى كه دارم پيرى در او ديده نشود.

چهارم: حياتى كه دارم مرگ نداشته باشد.

ذوالقرنين گفت: كدام مخلوق بر اينها توانا است؟

مرد گفت: پس من از كسى كه تمام امور در تحت قدرت او است دست بر نمى‏ دارم تا به شخصی که مثل خودم عاجز و محتاج است تكيه نمايم.

من همراه آنم كه توانا است يعنى پيروى خدا مى ‏روم.

 آمالى شيخ صدوق؛ص213